Dagboekdelen 4

13/14 november

We gaan met zijn allen gebak eten bij restaurant Katrien. Het is er druk vanwege de intocht van Sinterklaas. Mensen lopen in en uit, voor het restaurant staat een kraam waar men erwtensoep en chocomelk verkoopt. De serveerster kijkt zenuwachtig van de deur naar ons gezelschap.
Eigenlijk is de tafel waaraan we zitten gereserveerd, maar we mogen blijven tot de gasten arriveren.

‘Met mij is niets aan de hand,’ merkt Quincy terloops op.
‘Ik heb het gewoon heel moeilijk gehad. Een kat in het nauw maakt rare sprongen.’ De kinderen zeuren dat er niets te doen is.
‘Sinterklaas is saai,’ zegt Timo, ‘ik wil naar huis.’ Eerlijk gezegd ben ik ook niet in een feestelijke bui. Wat doe ik hier? We vieren een verjaardag in grafstemming. Ook het gebak smaakt naar karton.

Het is bijna ochtend. Ik schrik wakker uit een nachtmerrie. Onbekende mensen zitten vast in een brandend gebouw en ze kunnen de deur niet openen. Het is heet en ik stik. Ze stikken en zenden een noodsignaal uit. Vannacht was het volle maan. Dan droom ik vaker, want ik ben een ‘dromer.’

Ik vertrek al vroeg met de bus naar Purmerend, waar mijn dochter Dani op school zit. Ze gaat mijn haar knippen. De chauffeur is chagrijnig en kijkt me knorrig aan als ik wil weten welke bus het snelst naar Purmerend vertrekt.
‘De honderdtien moet je nemen,’ bromt hij.
‘Gaat die bus langs het ROC?’
‘Ja hoor,’ antwoordt de man. Hij weet het zeker. Zijn tijd zit er kennelijk op. Hij neemt zijn jas en tas en verlaat de bus. Ik stap over naar de honderdtien. Die dus niet langs het ROC komt.

‘Hoezo mot u naar het ROC?’ roept de chauffeur boven het geronk van de motor uit. ‘Ik weet ook niet waar dat is!’ Ik stap uit in de Korenstraat. Monkeytown* zit daar recht achter. De volgende bus rijdt me heel Purmerend door tot ik op de juiste bestemming ben aanbeland.
Ik arriveer een uur te laat bij de kappersschool. Mijn dochter knipt en föhnt mijn haar. Ze heeft geen koffiepauze en ook geen lunchpauze omdat ik te laat kwam. Fijn, zo’n moeder.

Mijn ex haalt Quincy en mij op voor het bezoek aan de huisarts. Gelukkig werkt mijn zoon mee. We hebben elkaar zó weinig te melden dat ik blij ben wanneer mijn ex een gesprek aanknoopt over Max Verstappen en zijn winst van de dag tevoren. Het leidt me een beetje af van onze zoon. Na een korte wachttijd haalt de huisarts ons naar binnen. Hij luistert aandachtig, maar stuurt ons, ouders, de gang op. Quincy is twintig en volwassen. Hij heeft het recht op een privé gesprek. Quincy geeft aan verslaafd te zijn en wordt ingeschreven bij een hulpverlenende instantie om zijn verslaving aan te pakken. Dat bespreekt de dokter met ons erbij. Ik kijk naar mijn jochie. Licht bevend zit hij in de stoel naast me. Hij draagt een rood shirt met de afbeelding van een pistool op zijn borst. Is hij te oud om omarmd te worden door zijn moeder?

‘Oké, hij kan een paar nachten bij ons slapen,’ zegt manlief gelaten, na een verslag van het bezoek aan de huisarts. Mijn hoofd bonkt. De huiskamer moet gezogen worden, en aan het diner is ook nog niets gedaan. Manlief is nog niet voldoende hersteld.
Quincy zal tot de opname overnachten in mijn praktijkruimte. Het is er warm en er staat meubilair. Er bevindt zich alleen geen toilet daarbinnen, bedenk ik me, en loop even naar de praktijk waar mijn zoon zich zojuist heeft geïnstalleerd.
‘Als je naar de wc moet kan dat bij ons binnen hoor,’ mompel ik wat onbeholpen.
‘Oh ik ga altijd buiten. Dat heb ik daarnet ook al gedaan,’ antwoordt hij onbewogen. Ik slik. Wat een waardeloze moeder ben ik. Om mijn kind hier te laten overnachten, als een ongewenst pakketje dat toch ergens neergezet moet worden. Tegelijkertijd weet ik dat ik geen andere keuze heb. Waar is mijn Almogran?*

• Almogran: Een triptaan, middel tegen migraine
• Monkeytown : Speelhal voor kinderen