Een waterig zonnetje probeert het trieste parkje voor het kantoor nog wat vrolijkheid mee te geven. Een zwak windje lijkt z’n best te doen om diezelfde zon weer te verjagen. En af en toe lukt dat ook. Het is hier een en al bedrijvigheid, behalve achter mijn bureau. Ik heb het druk met dagdromen. Een koptelefoon, zorgt ervoor dat ik wat muziek kan luisteren zonder dat mijn (bijna ex-) collega’s daar last van hebben. En terwijl ik naar mooie en minder mooie muziek luister, droom ik weg. Geholpen door veelzeggende teksten en zo mogelijk nog indrukwekkendere melodieën zwelg ik, mijmer ik. Zelfs hier. Je moet verder, werd me gezegd. Ja, dat klopt. Daar heb je gelijk in. Maar gevoel valt niet te sturen.
Gisteren met iemand gesproken over van alles maar bovenal de liefde. Losers in de liefde, zo begonnen we. Maar het is niet zo. Je volgt je gevoel en dat pakt de ene keer beter uit dan de andere keer. Mijn gesprekspartner was daar iets negatiever over dan ik. Maar hij is dan ook meer romanticus of dramaticus dan ik. Loser in de liefde? Nee, winnaar! Ik heb liefgehad en ben liefgehad. En dan zijn er alleen maar winnaars.
Dagdromen is eigenlijk heerlijk. Ik kijk uit over de snelweg. Drie voertuigen achter elkaar roepen het beeld op van het kruispunt waar ik nu op sta. Een lesauto, internationaal transport en een bus vol mensen. Ik moet verder en zal ook veel verder gaan. Ik ga weer op transport naar allerlei onbekende bestemmingen. Waarheen weet ik niet, ik weet alleen dat ik van de reis ga genieten.
Genieten en leren. Leren van het leven. Leren van de liefde. Gewoon leren. Als een kurkdroge spons die in het water gelegd wordt, zuig ik kennis op uit het leven. Kennis van mensen en van omgevingen. Het bezinkt allemaal in mijn eigen ervaring en gaat onderdeel uit maken van mijn geschiedenis. En ik bevat. Bevat het leven. Mijn ik groeit; ik word volwassen. Maar niet alleen.
Een bus vol mensen neem ik mee. De bus is niet vol en niet leeg. De bus is nooit te vol of te leeg. De bus rijdt met me mee en stopt af en toe bij een halte. Dan stapt er iemand uit of er stapt iemand in. De samenstelling van de passagiers wijzigt. En soms staat er iemand bij de halte die eerder passagier is geweest. We zwaaien even, knikken naar elkaar en de bus rijdt weer verder.
Ik rijd weer verder. Ik ga verder.
11 reacties
champagne · 2 augustus 2005 op 14:12
[quote]Loser in de liefde? Nee, winnaar! Ik heb liefgehad en ben liefgehad. En dan zijn er alleen maar winnaars.[/quote]
Mooi gezegd! 😀
WritersBlocq · 2 augustus 2005 op 14:42
Mooie column Gewoonjohan! Groetje, Bijzonderpauline 😛
Eddy Kielema · 2 augustus 2005 op 15:34
Gewoon een mooie overpeinzing, Gewoonjohan!
klungel · 2 augustus 2005 op 16:13
Met plezier gelezen ook al was het redelijk gewoon.
(wordt je dat niet zat al dat gewone om je heen:-D?)
Troy · 2 augustus 2005 op 17:11
Een bijna meditatieve mijmering…Mooi om te lezen.
Grt Troy
bert · 2 augustus 2005 op 17:33
[quote]Het is hier een en al bedrijvigheid, behalve achter mijn bureau.[/quote]
Ik doe dat dagdromen toch maar liever thuis op mijn roostervrije dag. Anders heb ik ook snel ex-collega’s en dan kan ik elke dag dagdromen.
Je hebt je gedachten wel mooi op papier gezet.
Li · 2 augustus 2005 op 20:25
Mooi en vloeiend geschreven GJ!
Ik wens je een hele goede reis.;-)
Li
sally · 2 augustus 2005 op 22:41
Een column naar mijn hart.
Ik dagdroom met je mee…
(“Met mijn gedachten ergens anders, ben ik altijd overal”Dat vind ik zó’n mooie van Pepe!)
Erg mooi beschreven van jou. Vooral de laatste alinea.
liefs
Sally
Mosje · 2 augustus 2005 op 23:08
Mooie mijmeringetjes.
KawaSutra · 2 augustus 2005 op 23:51
Lekker gewoon geschreven. Prima Johan. Tot ziens in de bus.
Louise · 3 augustus 2005 op 08:20
Ik mocht meereizen op je gedachten en het beviel me goed 🙂
Carpe diem in andere mooie woorden…