Vanmorgen reed ik er weer langs, vlak bij mij in de straat. Het stond er leeg en verlaten bij. Troosteloos bijna. Wachtend op nieuwe bewoners. De meeste mensen die er komen zijn snel weer vertrokken. Het is eigenlijk meer een doorgangshuis voor passanten. ’s Morgens vroeg al komen de eersten aan. Na een korte groet of wat gemompel stellen ze zich op en turen naar het begin van de straat, soms ongeduldig op hun horloge kijkend. Als het mooi weer is spreiden ze zich uit in de directe omgeving, bij slecht weer staan ze opeengepakt bij elkaar als in een wassenbeeldenmuseum. De situatie rond de bushalte veranderde vier weken geleden dramatisch. Vroeg in de ochtend zag ik twee silhouetten roerloos zitten op het bankje binnenin de abri. Onherkenbaar ingepakt als mummies en ogenschijnlijk niet van plan om er ooit nog te vertrekken. Uitpuilende plastic tassen nonchalant opgestapeld in een hoek. Ik kreeg een gevoel van onbehagen bij deze aanblik. Later op de dag bleken de mummies zich te hebben uitgepeld, ontdaan van dekens, sjaals en mutsen. Een oudere en een jongere vrouw staarden gelaten voor zich uit naar het langs denderende verkeer. Een buschauffeur leek te stoppen maar bedacht zich en liet hen achter in hun stil protest.
Inmiddels bivakkeerden de twee vrouwen al ruim een week in het bushokje. Nieuwsgierig griste ik de krant uit de brievenbus bij thuiskomst. Eindelijk was er een journalist die zich het lot van hen had aangetrokken. Het bleek te gaan om twee inwoonsters van ons dorp; een moeder van 55 en een dochter van 24 jaar. Er waren problemen ontstaan met de woonstichting wegens een te hoog opgelopen huurachterstand. Een huisuitzetting was het gevolg waarna ze wekenlang hadden rondgezworven om uiteindelijk in het bushokje hun intrek te nemen. Diverse malen is hen een vervangende woning aangeboden in omliggende gemeenten maar daar wilde de moeder niets van weten. Ze wilde absoluut niet uit haar vertrouwde dorp vertrekken en bleef volharden in haar standpunt, de dochter volgde gedwee. Elke vorm van hulp werd door hen geweigerd.
Inmiddels waren de vrouwen het gesprek van de dag. Diverse omwonenden brachten eten en een thermoskan of kwamen langs met een vriendelijk woord. Door alle aandacht in de landelijke pers werd de druk op de gemeentelijke overheid zo groot dat er vragen werden gesteld tijdens de wekelijkse raadsvergadering. De burgemeester nam uiteindelijk het initiatief om de betrokken instanties, zoals politie, maatschappelijk werk, woningbouwvereniging en sociaal psychiatrische dienstverlening rond de tafel te krijgen. Dit overleg resulteerde in een oplossing; er werd hen een woning aangeboden binnen de gemeente op voorwaarde dat ze zich zouden laten begeleiden door de sociaal psychiatrische dienst. De dakloze moeder en dochter hebben dit met argwaan geaccepteerd en eindelijk, na vier weken, hebben ze hun tijdelijke woonruimte weer verlaten; opgegaan in de vergetelheid.
Peinzend sta ik voor het raam. De straat is weer tot rust gekomen. De gesprekken zijn weggeëbd. De bushalte staat er weer onbewoond bij, alsof er niets is gebeurd. Mensen komen; mensen gaan, zoals het hoort.
Mijn ex heeft loonbeslag laten leggen wegens het niet ontvangen van alimentatie voor een kind dat ze zelf op straat heeft gezet. Ik heb mijn zoon met liefde in huis genomen maar zonder voogdijschap sta je als vader machteloos. Ik heb nu al zes weken geen salaris meer gehad. Rekeningen stapelen zich op. Aanmaningen stromen binnen.
In de verte zie ik de bushalte. Wie is de volgende?
18 reacties
WritersBlocq · 20 juni 2005 op 13:13
Beste Kawa,
Ik ga geen zin quoten, ik vind ze allemaal zó goed geschreven. Gelukkig zijn moeder en dochter weer gesettled, ik hoop dat het jou ook snel beter vergaat. Ik denk aan je, en vanavond brand ik een kaarsje voor jou en Wout. Sterkte man, enorm veel sterkte, Pauline.
Mosje · 20 juni 2005 op 13:17
Sterk stukje, sluit goed aan bij dat van Dieperik.
En tja, slapen in een bushalte. Bekijk het van de zonnige kant: de bus stopt altijd vlak voor je deur.
😉
Eddy Kielema · 20 juni 2005 op 13:17
[quote]Als het mooi weer is spreiden ze zich uit in de directe omgeving, bij slecht weer staan ze opeengepakt bij elkaar als in een wassenbeeldenmuseum.[/quote]
Uitstekende column met mooie zinnen, Kawa! Het slot belooft alleen niet zoveel goeds. Hopelijk bivakeer jij niet binnenkort in die bushalte met je zoon…
champagne · 20 juni 2005 op 13:33
Ik ben onder de indruk van zowel je schrijfstijl als van je persoonlijke verhaal.
Gloort er inmiddels hoop aan de horizon of staat het er nog steeds zo slecht voor?
Sterkte in ieder geval!
Groetjes, champagne
bert · 20 juni 2005 op 14:29
Opnieuw vind ik dit je beste column tot nu toe.
Het is ontzettend triest dat het veel mensen in het leven zo vergaat. Jij weet het wel levensecht en verdomd goed op papier te zetten Kawa !!!
Ontzettend veel sterkte gewenst bij het zoeken naar mogelijke oplossingen.
Troy · 20 juni 2005 op 15:38
Ik vind dit ook je beste column. Schandelijk, dit soort situaties. En dan vinden ze het gek dat er panden gekraakt worden…Ik ben de laatste tijd ook veel geconfronteerd met mensen die in dit soort vreselijke toestanden terecht zijn gekomen (of er heel dicht tegenaan zitten) en het heeft mij erop gewezen dat de zogenaamde “rand van de maatschappij”, minder ver van mijn bed staat dan ik vroeger dacht. Dat is best een eng idee eigenlijk. Heel veel sterkte..
Dees · 20 juni 2005 op 16:12
Mooi geschreven, stil geschreven.
———-
Eigenlijk zou je met de zorg voor je zoon een tegenclaim alimentatie in moeten dienen. Maar ja, dat zal wel veel simpeler gezegd dan gedaan zijn. Ook ik wens je sterkte.
Grtz,
Dees
KingArthur · 20 juni 2005 op 16:52
Tsja, zoals Dieperik inderdaad ook al heeft beschreven. Recht kan hier flink krom zijn. Maak je geen zorgen. Mocht je in het bushokje terecht komen, kom ik je een thermoskan koffie brengen. Succes.
Louise · 20 juni 2005 op 20:28
Aangrijpend en ingetogen. Een beetje beschouwend geschreven. Knap omdat het juist zo dicht bij je staat.
Sterkte!
Domicela · 20 juni 2005 op 21:33
[quote]Elke vorm van hulp werd door hen geweigerd[/quote]
Dat is m.i. een deel van de ellende in dit land: je mag verkommeren, verhongeren, verpauperen, het maakt niet uit …. maar je mag vooral geen hulp opgedrongen krijgen tegen je wil!
Hopelijk pakt het voor jou beter uit …. heb af en toe last van plaatsvervangende schaamte als je de dingen hoort die vrouwen doen!
Ma3anne · 20 juni 2005 op 21:48
Sterk en mooi geschreven.
Wright · 20 juni 2005 op 21:51
Wederom een verhaal over het falend beleid van de overheid. Allimentatie vragen voor een kind wat je het huis uitzet, en dan vervolgens loonbeslag laten leggen. De wereld op z’n kop…:-?
Prachtig ingetogen, en indrukwekkend geschreven, Kawa!
sally · 20 juni 2005 op 23:20
Sprakeloos…
Dit gun je niemand.
En erg aangrijpend geschreven.
liefs Sally
melady · 21 juni 2005 op 00:31
Mooi beschreven… Nederland gaat/is naar de kloten.
Maar het kan ook andersom… een vader die gewoon verdwijnt en zich weinig tot niks meer aantrekt van zijn lieve kinderen en daarnaast weigert om een beetje meer alimentatie te betalen voor die lieve kinderen, die alsmaar duurder en duurder worden naarmate ze ouder worden.
Moet de moeder een advocaat in de arm(en) nemen…
Duizenden papieren invullen…etc
Resultaat…eindeloos gekissebis tussen advocaten (lees geld) en na een jaar ben je geen steek wijzer, wel een paar honderd euro armer.
En hij leeft er lekker op los met zijn nieuwe liefde…drie keer per jaar op vakantie.. een paar keer per jaar naar amerika etc.
Ik sla door.
Lijk Bakema wel.:-)
KawaSutra · 21 juni 2005 op 18:15
Hartelijk dank voor al jullie reacties. Inderdaad Troy, dit soort omstandigheden staan soms dichterbij dan je ooit gedacht had.
Ik doe mijn best om dit gezin draaiende te houden maar het wordt je niet makkelijk gemaakt. Ik ben nu ook gedwongen om een advokaat te nemen. Ook al zou ik iets terugkrijgen dan raak je het weer kwijt aan advokaatkosten.
Het juridische systeem moet nodig op de schop. De enige die zich ooit met echtscheidingsproblematiek heeft bezig gehouden is Boris Dietrich. Voor Donner is er nog veel te doen. Maar of ik daar vertrouwen in moet hebben…….
Dieperik · 21 juni 2005 op 21:07
Van mij zul je geen bijval lezen, dat lijkt mij onnodig, want mijn standpunt zal je bekend zijn. Daarentegen wil ik je een compliment maken; ik heb nog nooit zo’n snelle ontwikkeling op het gebied van schrijven meegemaakt. Amper een paar maanden bezig – wat ik ervan gelezen heb, natuurlijk – en dan nu al zo’n evenwichtig opgebouwde column neerzetten.
Het aanloopje, ‘Vanmorgen reed ik er weer langs, vlak bij mij in de straat.’, had je wat mij betreft kunnen weglaten, – voegt niets toe en wordt later alsnog duidelijk. Het is jouw aanleiding om de column te schrijven en dat hoef je niet expliciet te duiden. ‘Het stond er leeg en verlaten bij.’ mag wat mij betreft in de tegenwoordige tijd, om qua tijd aan te sluiten bij de rest van de alinea. Daarna volgt een mooi sfeerbeeld, die op allerhande manieren op te vatten is.
Over wat volgt, valt niets op te merken. Een complexe situatie kort en navolgbaar weergegeven. De tweede aanvang van een alinea met ‘inmiddels’ had achterwege kunnen blijven: De vrouwen waren het gesprek van de dag.
Het einde van deze alinea had iets ‘prikkelender’ gekund, bijvoorbeeld: ‘(…) opgegaan in de vergetelheid [van hun nieuwe rijtjeshuis].’
Vervolgens volgt een juweel van een uitsmijter – die de sympathie voor de schrijver en de betrokkenheid met hem vergroot – zijn situatie in een notendop samengevat. De voorlaatste zin zou ik van het voorafgaande scheiden door een witregel, de laatste zin/vraag zelfs weglaten. De lezer heeft inmiddels voldoende informatie tot zich kunnen nemen om die vraag automatisch te ‘lezen’. Dat hoef je niet voor hem in te vullen…
In de verte zie ik de bushalte.
KawaSutra · 21 juni 2005 op 21:42
Beste Dieperik.
Bedankt voor je complimenten en je opbouwende kritiek. Ik kan het alleen maar eens zijn met de door jou gemaakte opmerkingen. Ik zie nu pas het tijd-foutje in de eerste alinea en wat mij nog meer verbaast is dat ik twee alinea’s met ‘inmiddels’ ben gestart. Als ik me daar bewust van was had ik dat zeker gewijzigd. En inderdaad; het laatste zinnetje is eigenlijk overbodig.
Mijn conclusie is dat het ontzettend moeilijk is om je zelf geschreven column objectief en ‘maagdelijk’ te lezen. Dit stimuleert mij weer om komende columns toch ietsje langer vast te houden.
WritersBlocq · 22 juni 2005 op 11:08
@ Dieperik en Kawa:
[quote]En inderdaad; het laatste zinnetje is eigenlijk overbodig.[/quote]
ABSOLUUT niet! Deze kwam bij mij enorm binnen, een brok in mijn keel die zich niet zomaar liet wegslikken, dusss…..
Verder vind ik het wel erg uitgemolken Dieperik, het commentaar, op mij als gewone lezer komt het over alsof niet veel klopt van de column. Dat vind ik heel erg, omdat het een column is naar mijn hart. Ok, tijdfoutjes, fout. Ok, 2 x met ‘inmiddels’ starten, fout. Maar echt alles ombouwen, adviseren om zinnen weg te laten in zo’n grote mate, dat doet wel afbreuk aan de column. Grappig hè, dat Kawa dat zelf niet zo voelt en er zelfs blij mee is, maar dat ik het jammer vind dat ik jouw commentaar gelezen heb.
Wel leuk, zo’n beetje brainstormen, toch? Groetje, Pauline.