Dakloos

Vanmorgen reed ik er weer langs, vlak bij mij in de straat. Het stond er leeg en verlaten bij. Troosteloos bijna. Wachtend op nieuwe bewoners. De meeste mensen die er komen zijn snel weer vertrokken. Het is eigenlijk meer een doorgangshuis voor passanten. ’s Morgens vroeg al komen de eersten aan. Na een korte groet of wat gemompel stellen ze zich op en turen naar het begin van de straat, soms ongeduldig op hun horloge kijkend. Als het mooi weer is spreiden ze zich uit in de directe omgeving, bij slecht weer staan ze opeengepakt bij elkaar als in een wassenbeeldenmuseum. De situatie rond de bushalte veranderde vier weken geleden dramatisch. Vroeg in de ochtend zag ik twee silhouetten roerloos zitten op het bankje binnenin de abri. Onherkenbaar ingepakt als mummies en ogenschijnlijk niet van plan om er ooit nog te vertrekken. Uitpuilende plastic tassen nonchalant opgestapeld in een hoek. Ik kreeg een gevoel van onbehagen bij deze aanblik. Later op de dag bleken de mummies zich te hebben uitgepeld, ontdaan van dekens, sjaals en mutsen. Een oudere en een jongere vrouw staarden gelaten voor zich uit naar het langs denderende verkeer. Een buschauffeur leek te stoppen maar bedacht zich en liet hen achter in hun stil protest.

Inmiddels bivakkeerden de twee vrouwen al ruim een week in het bushokje. Nieuwsgierig griste ik de krant uit de brievenbus bij thuiskomst. Eindelijk was er een journalist die zich het lot van hen had aangetrokken. Het bleek te gaan om twee inwoonsters van ons dorp; een moeder van 55 en een dochter van 24 jaar. Er waren problemen ontstaan met de woonstichting wegens een te hoog opgelopen huurachterstand. Een huisuitzetting was het gevolg waarna ze wekenlang hadden rondgezworven om uiteindelijk in het bushokje hun intrek te nemen. Diverse malen is hen een vervangende woning aangeboden in omliggende gemeenten maar daar wilde de moeder niets van weten. Ze wilde absoluut niet uit haar vertrouwde dorp vertrekken en bleef volharden in haar standpunt, de dochter volgde gedwee. Elke vorm van hulp werd door hen geweigerd.

Inmiddels waren de vrouwen het gesprek van de dag. Diverse omwonenden brachten eten en een thermoskan of kwamen langs met een vriendelijk woord. Door alle aandacht in de landelijke pers werd de druk op de gemeentelijke overheid zo groot dat er vragen werden gesteld tijdens de wekelijkse raadsvergadering. De burgemeester nam uiteindelijk het initiatief om de betrokken instanties, zoals politie, maatschappelijk werk, woningbouwvereniging en sociaal psychiatrische dienstverlening rond de tafel te krijgen. Dit overleg resulteerde in een oplossing; er werd hen een woning aangeboden binnen de gemeente op voorwaarde dat ze zich zouden laten begeleiden door de sociaal psychiatrische dienst. De dakloze moeder en dochter hebben dit met argwaan geaccepteerd en eindelijk, na vier weken, hebben ze hun tijdelijke woonruimte weer verlaten; opgegaan in de vergetelheid.

Peinzend sta ik voor het raam. De straat is weer tot rust gekomen. De gesprekken zijn weggeëbd. De bushalte staat er weer onbewoond bij, alsof er niets is gebeurd. Mensen komen; mensen gaan, zoals het hoort.
Mijn ex heeft loonbeslag laten leggen wegens het niet ontvangen van alimentatie voor een kind dat ze zelf op straat heeft gezet. Ik heb mijn zoon met liefde in huis genomen maar zonder voogdijschap sta je als vader machteloos. Ik heb nu al zes weken geen salaris meer gehad. Rekeningen stapelen zich op. Aanmaningen stromen binnen.
In de verte zie ik de bushalte. Wie is de volgende?