Damesdingen en een colbert

Bijna vijf jaar lang hadden wij een echte dameshuishouding. De badkamer stond vol met vrouwenspullen: antirimpel-crèmes voor mij, antipukkel-smeerseltjes voor mijn dochter, zoete geurtjes, Always. Op de mat bij de achterdeur stond alleen maar schoeisel in maat 39, op die enkele keer na, dat een puberjongen zijn maat 45 ertussen parkeerde. Een achteloos over een stoel gegooid colbertje trof je in ons huis nooit aan. De kapstok fungeerde als opbergplaats voor jassen in felle kleuren. We wisten niet meer beter, waren gewend geraakt aan een manloos huis. Bijna vijf jaar lang zag ik bij het wakker worden soms het gezicht van mijn dochter naast me, maar doorgaans staarde het kussen met lege blik en zonder hoofd terug. Ik had geleerd het singlebestaan te propageren als iets geweldigs. Gaan en staan waar je wilt… prima, dacht ik. Hoe het ook alweer voelde om hand in hand te lopen met een man, was ik vergeten. En zo had ik meer zoete herinneringen uit mijn geheugen gewist. Dat zoenen erg lekker is, bijvoorbeeld. Of hoe heerlijk het is als een man om je geeft. Echt om je geeft. Ik vond het best, wist niet meer beter en was helemaal gewend geraakt aan het leven zonder partner.

Na bijna vijf jaar is het dus plotseling weer wennen aan een man in mijn leven. Tussen onze crèmes en damesdingen in de badkamer, vind ik opeens een fles Fahrenheit en op de mat bij de achterdeur een paar herenschoenen. Over een van de stoelen hangt een colbertje, aan de kapstok een stoere winterjas. Als ik op een ochtend naast hem wakker word en we later hand in hand door het dorp wandelen, realiseer ik me hoe erg ik een man in mijn leven gemist heb. En telkens als hij me kust besef ik: dit went snel. Heel snel!