Dankjewel, Marokkaanse prins, tot nooit meer

Het is uit tussen ons. Gisteren twijfelde ik er nog aan, maar nu weet ik het zeker, héél zeker: nooit komt dit nog goed. We hebben gehuild tot we geen tranen meer over hadden, gevochten als dolle tijgers en ons onophoudelijk gekweld met het aanhoren van mijn lievelingsliedje, [i]Bleeding love[/i]. Nu was het meer dan genoeg geweest. In november, kort na mijn zeventiende verjaardag, is de vonk overgeslagen. Prinsesheerlijk dacht ik: nooit gaat dit over. Ik kon wel wenen toen mijn vriendin grofweg meedeelde, dat ik het wel kon vergeten meter te worden van haar kindje met een Marokkaan aan mijn hand. Op straat werd ik nadrukkelijk nagekeken; sommige mensen waagden er zich zelfs aan om eens wijsneuzerig met hun hoofd te schudden, zo van: meisje toch, wat haal jij je nu in het hoofd, een Marokkààn verdomme. Andere informeerden wanneer ik me zou bekeren en confronteerden me met “later”. Ik zou mijn kinderen eigenhandig vervloeken met zo’n boevenachternaam.

Als ik de balans opmaak van die twee maanden zijn het niet alleen de misplaatste opmerkingen die aan me vraten. Toen ik het ex-vriendje in kwestie vandaag inlichtte over mijn twijfels, zei ik onomwonden: “Kijk, ik dacht een tijdje dat het mijn schuld was, maar het is jij die de boel verziekt hebt”. En weet je wat het ergste was? Dat ik gelijk had. Ik had gewoon zo gelijk, dat het bijna pijn deed. Bijna.