De afgelopen drie jaar zat ik op stijldansen. Ik genoot ervan, echt een vorm van ontspanning. Bij elke dans had ik een ander gevoel. Quickstep lekker vrolijk, tango gepassioneerd, Engelse wals statig, jive en samba exotisch. Het perfecte middel om het dagelijks leven te ontvluchten. Even nergens aan denken. Je laten leiden door de muziek en je danspartner (of lijden door een danspartner die op je tenen staat). Ik keek altijd erg uit naar het kerstbal, waar iedereen in gala naar toe ging, en het afdansen, om het jaar stijlvol af te sluiten. Dagen van te voren was ik bezig de perfecte kleding uit te zoeken voor latin en ballroom. Ik ging er helemaal in op. Toen ik met mijn vriend verkering kreeg veranderde er in het begin weinig aan mijn dansavondjes. Maar dit veranderde langzaam. Hij vond het steeds minder prettig dat ik elke donderdag avond met een voor hem vreemde jongen danste. Op een avond kwam hij het danscentrum ingelopen op zoek naar mij. Aangezien je het danscentrum niet in mag zonder lid te zijn vond ik het vrij gênant. Ik zei dat ik hem niets te vertellen had en hij dus maar beter kon gaan. Eigenlijk dacht hij dat hij gewoon kwam kijken om mij te controleren, kijken of ik niet te intiem danste met mijn danspartner. Achteraf vond hij dat ik raar deed en kortaf. Hij zei dat hij nooit meer bij mij zou komen kijken als ik moest dansen. Ik blij, maar ik vond het wel jammer dat hij dus ook niet bij het afdansen zou komen kijken. Een paar maanden later bleek hij van gedachten veranderd te zijn. Door een vriendin overgehaald zou hij toch komen kijken. Het was maar voor eventjes, want hij had een verjaardag. Ik besloot geen rokje aan te doen bij latin. Vriendlief heeft daar namelijk een hekel aan. “Met een rokje aan, vraag je er gewoon om,” aldus mijn vriend. Waar je dan om vraagt weet ik nog steeds niet.
Voordat ik moest dansen zaten we in het danscentrum wat te drinken. Hij begon te zeuren over mijn danspartner. “Waarom kijkt hij naar je?” “Wat moet hij van je?” “Ik heb zin om hem op zijn bek te slaan.” Ik besloot hem maar een beetje te sussen. Het zou wel weer grote jongenspraat zijn, en ik had ook geen zin om mijn avond te verpesten. Eindelijk moest ik op, en door toeval moest ik bij de tweede dans uit de serie latin achterin de zaal dansen. Aangezien het erg druk was had mijn vriend niet de mogelijk om mij vanuit zijn positie te zien. Hij deed ook geen moeite om mij wel te zien. Achteraf vroeg ik aan hem hoe hij het vond. Hij zei dat hij dat niet wist want hij had helemaal niks gezien. Ik had niet zo achterin de zaal moeten gaan staan maar voorin. Net alsof ik daar zelf voor gekozen had! Ik voelde me op dat moment zwaar ongelukkig. Zo’n gevoel was ik tijdens een dansavond niet gewend! Van dansen werd ik gelukkig en vergat ik al mijn zorgen, maar deze keer was het anders. Ik had het gevoel dat ik gefaald had. Ik was altijd degene die zo verschrikkelijk goed mijn best probeerde te doen. Hem alles naar zijn zin maken, maar ik kon het gewoon niet. Uiteindelijk ben ik voor hem met dansen gestopt.
Nu vijf maanden later zijn we al een maand uit elkaar. Het gemis is groot, maar het is zo gewoon beter. Ik miste mijn oude leven, en wilde een beetje eer behalen uit de dingen die ik deed. Ik kon niet tegen zijn onverschilligheid. Ik besloot er een voorlopige punt achter te zetten. Die voorlopige punt werd uren, weken, dagen en zal (weet ik nu) tot in eeuwigheid duren. Er zijn genoeg tranen verspild. Helemaal gelukkig ben ik nog niet, maar dat komt nog wel, want ik ga dansen. Dansen tot het dag wordt.
[img]http://www.ronda.demon.nl/Stijldansen/Holland%20Masters%202003/Holland%20Masters%202003%20(32).jpg[/img]
9 reacties
Li · 26 november 2004 op 21:56
Dans maar lekker door het leven Farfalla;-)
Je hebt voor jezelf gekozen en dat is hartstikke goed!:-)
Liefs Li
pepe · 27 november 2004 op 09:03
Mooi geschreven en ik hoop je hier ook weer wat vaker de letters laat dansen. Natuurlijk ga je weer genieten van het dansen in de toekomst.
gr pepe
Raindog · 27 november 2004 op 13:11
Oh jee, ik dacht even dat dit over mij ging. Als lachende derde heb ik drie jaar met een goede vriendin van me gedanst. Ik geef toe, ik vond het ook wel een beetje een vreemde situatie toen haar vriend eens kwam kijken. (Onze tango’s waren namelijk echt lekker.) Gelukkig heb ik die flauwekul die jij beschrijft allemaal niet meegemaakt. We zijn nog steeds hele goede vrienden en zij woont inmiddels gelukkig samen met haar vriend. Dansen doen we niet meer maar dat kwam meer door verschillende agenda’s die niet meer zo goed bij elkaar pasten als voorheen. Toch ga ik haar waarschijnlijk wel weer meevragen voor het Lentebal, de derde zaterdag van maart. Ik vraag haar er gewoon om.
Dansen is overigens intiemer dan je denkt. Als je zelf danst zul je daar minder erg in hebben, dan heb je zelf vooral gewoon plezier, maar vanaf de zijlijn ziet zoiets er al gauw heel anders uit. Tenslotte: een jaloers vriendje hoef je niet te missen. De soort flauwekul die je beschrijft is niet zelden een opmaat tot ernstigere flauwekul, ook al is dat du moment niet het eerste waar je bij stilstaat. Hoe zou dat ook kunnen, als je danst….
[i]Dance away the heartache, dance away the tears….[/i]
Wright · 27 november 2004 op 14:48
[quote]You are the Dancing Queen, young and sweet, only seventeen[/quote]
Leuk geschreven, Farfalla![img]http://smile.smilies.nl/489.gif[/img]
Ma3anne · 28 november 2004 op 11:56
Mooi Farfallaverhaal!
Dansen opgeven voor een man? Nooit doen!
Mup · 28 november 2004 op 17:37
Dansen aan de zee al eens geprobeert? Ik kan het aanraden,
Groet Mup.
nosferatu · 28 november 2004 op 20:27
leuk verhaal farfalla, erg goed geschreven. Ik denk dat je er goed aan hebt gedaan om er een punt achter te zetten, daar moet je niet zo over treuren. Ik heb je voor en na meegemaakt en denk toch dat je nu weer terug van weggeweest bent, niet meer zo afwezig.
trouwens dat van dat dansen wist ik niet eens. Ik weet niet of het verstandig is geweest zo’n grote keuze te maken om hem gelukkig te maken, want wat gaf hij je terug. Ik denk dat je dat zelf nu ook wel door hebt.
Al met al weer eentje zoals ik van je gewend ben. Van mij mag je er nog wel een paar schrijven.
🙂
feyenoord4ever · 19 december 2004 op 20:07
terug van weggeweest… en hoe… wat een supergoede column.
ik sluit me helemaal bij nosferatu aan.
ik ben superblij voor je dat je nu zo gelukkig bent met Sander, en ik hoop voor je dat dit geluk nog lang zal duren:-p
jw
sander83 · 8 februari 2005 op 13:44
Hey lieve vriendin,
Ik heb nu al je columns gelezen denk ik maar op deze moet ik echt reageren. Dansen is voor jou een “vermaak” maar langs de lijn als vriend is het echt geen fijn gevoel inderdaad. Maar wat is belangrijker? Ik denk het dansen voor jou. Zelf ga ik binnenkort ook een column schrijven denk ik. Hoop dat jullie reageren.
Liefs,
Sander