Het is je stem of als ik in je ogen kijk.
Het zijn je handen en je karaktertrekjes.
Het is bijna eng hoe je steeds meer op mij lijkt.
Altijd zal je mij vinden, in je hoofd en in je lijf
Omdat ik, hoe ver jij ook bent, altijd je vader blijf.
Het is je lach waarin ik je tranen hoor.
De tranen die jij zag toen je bij mij werd weggehaald.
Maar als je later groot bent en je wilt weten wie jij werkelijk bent.
Moet je me soms heel even vergeten en die dingen die je van mij kent.
Het zijn je angsten die ik meteen herken.
De angst om te verliezen.
Ik denk dat ik daar nog het bangst voor ben.
Je achternaam was al bijna veranderd, maar dat is niet gelukt.
Dan was het nog moeilijker geweest om jou te vertellen dat ik je vader ben.
In alles wat ik doe, ben jij de helft van mij.
Ik zal je nooit verliezen, je raakt me echt niet kwijt.
Maar maak je als je later groot bent en je hebt je eigen gezin, maar een beetje los van mij.
Nooit, nee nooit zal je me me verliezen, je raakt me nergens in je leven kwijt.
Ooit komt de dag dat je je een beetje los van mij zult maken, maar dan nog laat ik je altijd weten, dat ik je vader ben.
0 reacties