Dat kan ik zelf!

Als klein meisje had ik dun en vlassig lang haar. Mijn ouders hadden het niet breed, dus knipte mijn moeder zelf de puntjes eraf. Mijn moeder was creatief. Ze wist wel honderd recepten te maken met goedkope ingrediënten en zat vaak achter haar naaimachine.
“Dat kan ik zelf ook maken” zei de dan, als ze het leuke truitje dat ik wilde hebben aan een grondige inspectie had onderworpen. Op de markt kocht ze goedkope stof of ik mocht iets kiezen uit de schatkast in haar naaikamertje. Mijn wensen werden groter en mijn haar korter. De piekerige puntjes verzadigde ik in de pot huismerk-gel en na veel boetseerwerk had ik een borstelkopje waar Lola jaloers op zou zijn. Ik zette mij af tegen alles en iedereen omdat ik ervan overtuigd was dat alles mij tegenwerkte. Mijn moeders zelfgemaakte kleding raakte bij mij uit de gratie en ik bracht foldertjes rond om mijn wensen te bekostigen. Ik experimenteerde met mijn haar en leerde de waarde van geld kennen. Mijn wilde jaren stonden in het teken van kleurtjes, contrast en opgroeien. Mijn moeder liet mij begaan en zag mij volwassen worden op mijn eigen manier.

Toen kwam mijn dochter. Waar vaak wordt gezegd dat vrouwen hun haar afknippen na de geboorte van hun kind, koos ik juist voor lang haar omdat ik dacht dat dit mijn vrouwelijkheid zou benadrukken. De verantwoordelijkheid en zorg maakten mij bewust van mijn volwassenheid en dat wilde ik graag bevestigen door mijn wilde haren tot kalmte te manen. Ik groeide mee en dichter naar mijn moeder toe omdat we nu een zorg deelden die ik eerder nooit begreep.

Mijn haar werd lang, maar ik miste het geluk dat ik verwacht had te vinden. Mijn relatie bevredigde mij niet en ik koos voor mezelf en mijn dochter. In een klein flatje genoot ik van mijn nieuwe vrijheid en liet ik mijn haren wapperen in de wind, tijdens een nieuwe periode van volwassenheid en zelfstandigheid.

Deze periode kwam abrupt tot een eind. Ziekte maakte een einde aan mijn moeders leven en nam in één klap mijn haar af. Geen wilde bos meer, maar volledige kaalheid en een grote leegte in mijn bestaan.

Een pruik heb ik nooit gedragen en al snel vulde de leegte zich met de liefde en ik ontving de warmte waar ik al zo lang naar hunkerde. Mijn haar groeide langzaam terug, maar mijn zelfvertrouwen was inmiddels groter dan ooit.
Mijn vlassige haar was veranderd in een dikke bos met korte krullen en ik leerde genieten van de kleine dingen in het leven omdat ik mijn ogen had geopend voor zaken die ik eerder niet zag. Niks kon het gemis van mijn moeder wegnemen, maar de nieuwe kijk dank ik aan haar kracht om het leven positief te benaderen. “Dat kan ik zelf ook maken”, spookt er door mijn hoofd, elke keer als ik denk dat dingen onbereikbaar zijn.

Inmiddels is mijn haar weer op schouderlengte. De geboorte van mijn zoon heeft mijn gezin en leven compleet gemaakt. Ik voel me op en top vrouw omdat ik ben wie ik ben en weet waar ik mijn dikke bos haar aan te danken heb.