Date: Made in Germany

Tijd voor een date. Duo klinkt tenslotte prettiger dan solo. Alleen thuis is stilstand, dus achteruitgang. Een beter alternatief is tezamen op het kunstleer, RTL Boulevard consumeren, de openhaard snorrend op Gazprom-gaz. Na afloop filosofisch communiceren over de paartijd van de Chinese Octopusvlinder. Eigen (on)geluk moet je echt zelf creëren. Dampende fantasieën en het vizier op gloedvolle einders. Samen is tenslotte het uitgangspunt en een gezin stichten de doelstelling. Intense verwardheid het eindresultaat. Vrouwvolk dat emotioneel wat uit de rails gelopen is bestaat er in overvloed. Verhouding: negen op tien. Echtscheidingspapieren net droog en er ontketent zich al een nieuwe wereldoorlog. Een verse man! Ze willen je best aan wat gerief helpen totdat ze weer zelfstandig voort kunnen. Eigen labiliteit maakt dat je alle vuurrode signalen negeert en als een blind amechtig paard je valkuilen ingaloppeert.

Als voorspel een telefoongesprek. Een zwaar accent klinkt. De jonge, vrouwelijke variant van Bernhard Graf von Lippe-Biesterfeld spreekt. Fräulein Anna. Om uit de potpourri krakkemikkig Nederlands iets begrijpelijks te destilleren, valt niet mee. “Toch later eens informeren waar ze het precies over had”, denk je zinloos. Je bent (nog) jong, onbevangen en argeloos. Je hebt nog Dreck in de kijkers. Frau Antje heeft de beschikking over twee bloedjes von Kinder. Nakomelingen vormen niet echt een probleem. Zolang ze maar uit je hand vreten, op tijd in de harige mand liggen, hun bek houden en niet uit hun waffel geuren of rondschijten. Kortom; afgericht zijn! Anna wil me schnell, ganz schnell ontmoeten. Duitse buurtjes willen alles altijd meteen. Je land binnenvallen, een WK-titel stelen maar vooral de Krieg winnen.

Op de foto toont das schönes Mädchen aantrekkelijke rondingen en een olijk sauber koppie. Er lijkt geen vuiltje aan de lucht. Okay, mijn Vater heeft zijn Fahrrad nog steeds niet terug en Mütterchen is ernstig getraumatiseerd door de Germaanse bezetting. Daar staat dit (h)eerlijke schepsel, zonder Lederhose, volkomen buiten. De volgende dag plannen wij als de Dag des oordeels. Geboend, geboord en gebiesd vang ik mijn amoureuze uitstapje aan. Een ware puzzelrit, diep in Overijssel. Vierbaanswegen ontbreken in dit deel van unsere Heimat, evenals bewegwijzering. Wenden en keren dat het een lieve lust is. In een flits meen ik een trekschuit en zelfs een postkoets waar te nemen. Evenals kuddes schapen, hordes boerinnen en turfstekende dagloners. Wat een armoe! Mutti heeft een routebeschrijving aan mij verstrekt die alleen voor een Wehrmachtsoldaat te ontcijferen valt.

Zoeken naar een roestige speld in een broeierige hooiberg. Mijn hart dat normaliter een prettig ritme slaat doet gestoord zijn werk. Zweetdruppels parelen op mijn voorhoofd. Dure deo, speciaal voor dates en andere (on)genoegens, verliest zijn werking. JP- Gaultier, een van de succesnummers, vervliegt. Evenals mijn dromen. Aber das Wunder gescheht. Ik arriveer op de plaats des onheils. Vlei me neder op een terras waar de samensmelting zal plaatsvinden. Meine Geliebte komt over het zebrapad aangezwierd. Scheiße. Aan elke arm een kind! Het wordt mij zwart en wit voor de ogen. Samengebalde Überfluß. Ze zetten zich neder naast me in het riet. We keuvelen over ditjes en datjes. Precies tien minuten. Dan tonen die Kinder hun ware aard. In een vechtrelatie hebben ze louter foute prikkels gekregen en geringe aandacht. Die belangstelling willen ze nu graag in een keer incasseren. Waarbij ze mij begluren alsof ik hun moeder bezwangeren wil. Dat ist wirklich anders.

Een Wolkendecke verschijnt. Dovende zonnestralen, dreigende luchten en een wolkbreuk. Anna troont me mee naar een andere gelegenheid. Unbändige Freude, terwijl haar kroost het interieur op vandalismebestendigheid beoordeelt. Na de drank komt er nog iets ter tafel. Een lege Geldbeutel. “Een krap bij kas zittende bijstandsmoeder. Laat ik dan de Marken maar laten rollen”, taxeer ik de schade. Dan komt een kiekje te voorschijn. Het jeugdig geteisem probeert nu het restaurant steen na steen af te breken. Fünf personen staan erop afgebeeld. Zwei Erwachsenen en het krijsend schorem. Ook Frau Anna ontbreekt niet. “Zijn die ouderen soms je Bruder und Schwester?”, probeer ik. “Nein”, antwoordt ze. “Ik had het je eigenlijk gestern, sofort, gleich, augenblicklich moeten erzählen. Uit mijn eerste Ehe heb ik al 2 volwassen Kinder”. Phantastisch! Capituleren is unvermeidlich en ik teken gleich de onvoorwaardelijke overgave. Verdammt noch mal…