De Aleida

In de jachthaven van Akersloot waar ik menigmaal een broodje garnalen ging eten, lag hij droevig op de kant. De Aleida. Een jumbo van een boot uit de tijd dat Elvis Presley nog jong was. De cabrioletkap was bij het achterraam uitgescheurd en de algehele staat was matig te noemen, maar het gekke is dat ik altijd aangetrokken word door dit soort dingen. Een vervallen kasteel in zuid Frankrijk, een schele vrouw of Boudewijn Buch die in zijn zweterige overhemd een reisverslag doet. Met perfecte dingen heb ik helemaal niks. Zo moet een antieke deur met kraalranden en vakwerk niet helemaal afgekrabt worden, geplamuurd en heel strak geverfd worden. Dat lijkt echt nergens op. Het moet een beetje leven, geschiedenis hebben. Toen ik de havenmeester tegen het lijf liep vroeg ik of deze boot ook te koop was. Tot mijn vreugde was dat het geval, maar de eigenaar had geen vast adres en het was heel moeilijk om hem te pakken te krijgen. Het gekke was, dat toen de havenmeester op mijn verzoek de goede man belde, hij hem ogenblikkelijk aan de telefoon kreeg. Ik bood een prijs en bedong erbij dat de boot in het water getakeld zou worden en dat de motor goed zou lopen. Verder deed ik er niet moeiljk over. De zaterdag erna heb ik een proefvaart gemaakt. Kortom, kippevel om twee jassen en een paraplu aan op te hangen. In de machinekamer stond een achtcilinder lijn motor en als aandrijving een hackdrive. Dat is een draaibare staart die achteruit het schip steekt. Als je vol gas gaf, dan kwam de boot volledig uit het water en na verloop van tijd stond hij dan alleen nog op die staart. Enorm, wat een belevenis.
? Ik heb een boot gekocht,? vertelde ik aan Carla.
? Zeker een grote?? vroeg zij
? Ja nogal,? antwoordde ik en toen zij hem uiteindelijk te zien kreeg zag ik de vertwijfeling in haar ogen.
Op een verjaardag bij een van mijn broers werd dit onderwerp uitgebreid behandeld. Niemand wilde geloven dat het vaartuig zover uit het water kon komen dat hij alleen nog op zijn staart stond. Mijn broers hadden hem al van binnen bekeken en de uitrusting was in één woord lomp te noemen. Granieten aanrecht, grote douche en WC met gietijzeren stortbak, koelkast met vriesvak op ooghoogte en dan die motor.
Het motorblok was minstens twee keer zo lang als een normale V8 motor.
Na het nuttigen van de nodige alcoholische dranken kreeg ik de behoefte om het te bewijzen. Alle broers gingen met mij mee en de vrouwen bleven thuis, want dit was typisch een mannen aangelegenheid.
We voeren de haven uit. O dat geluid, ik kreeg er bijna een stijve van. Mijn koelkast stond doorgaans helemaal vol met blikjes bier en dat kwam goed van pas, want het was warm, hoewel de zon niet scheen. Op het Almaarder meer was het niet zo druk en het liep al tegen de avond toen ik met een wijde boog de punt van de boot weer naar de haven toe keerde.
Nu het gas vol open. Van diep uit het ruim kwam een monsterlijk geronk en de voorkant van het schip hief zich ten hemel. Met hoge snelheid trek ik een scheur in het water. Ik wist wat voor een gevoel ik zou krijgen, als het gevaarte op zijn staart ging staan. De boeg zou een meter zakken en daarna kreeg je het gevoel alsof een onzichtbare reuzenhand je een enorme duw in de rug gaf, maar deze situatie bleef uit. Of het nu kwam door het feit dat we nu met meer mensen aan boord waren, of door andere omstandigheden, wist ik niet. De gashendel kon nog een klein stukje verder?.., en met geweld nog een stukje en ja, mijn buffel liet mij niet in de steek. Nu raasden we alleen nog aan de staart over het water. Ik besefte dat dit volstrekt verboden was, maar het ging wel lekker. Wat ik mij niet realiseerde was dat dit gelukzalige gevoel zich pas in de monding van de haven van ons meester maakte. Ik trok de gashendel naar achteren. Als een baksteen plofte het schip terug in het water en ik zag vanuit het achterraam dat een rollende golf, gelijkend op branding golf in Hawaï tijdens surfwedstrijden, ons volgde. Hij leek hoger dan de boot en het spookte door mijn hoofd:? Hier maak je geen vrienden mee.?
Nu passeerde deze golf ons en met een verplettend geweld schoof hij de haven binnen. De op notendoppen gelijkende bootjes die aangemeerd lagen maakten minstens 45 graden slagzij en ik zag de bitterballetjes uit de frituren springen en bonzende koppen tegen de ramen.
?Vieze gore beschuitlul,? schreeuwt een man met een bloederige bult op zijn kop mij toe, net toen wij zijn scheepje passeerden.
Mijn ene broer, die doorgaans veel minder fijn besnaard is dan ik placht te zijn, springt met een bons op zijn dek en vraagt of de man het nog een keer wil herhalen wat hij gezegd heeft. Hij wil het niet, ook niet als hij enige malen door elkaar gerammeld wordt.
Omdat wij met ons schip alweer gepasseerd waren, moest we achteruit om de familie op te halen. Het angstaanjagende geronk van onze sloep, alsmede de gebrekkige stuurmanskunst van mijzelf deed de in eerste instantie schreeuwende man vermoeden, dat wij zijn hebbedingetje wilden vermorzelen en nu stond de doodsangst in zijn ogen te lezen. Gelukkig kwam ik met de achterkant van de boot vlak achter zijn scheepje tegen de berm aan en kon mijn broer via de kant weer op ons roerende goed springen.
Daarna maakten wij na enig manoevreren weer vaart, maar de schroef verplaatste wel onwaarschijnlijk veel berm, pardoes op het scheepje van de voormalig schreeuwende man. Het werd stil in de haven nadat wij aangelegd hadden. Niemand vertoonde zich.

?sAvonds ben ik nog even teruggegaan naar de boot, omdat het slecht weer zou worden en ik de aanmering wilde controleren.

? Is dat nou de Aleida, pap,? vroeg een voorbij kanoënd jongetje aan zijn vader.
? Ja jongen, dat is nou de Aleida.?