De bejaarden van tegenwoordig

Tring Tring. Mijn pas gemaakte fietsbel rinkelt, want ik wil er langs en ja, ik heb haast. Voor mij fietsen twee mensen, zo van de achterkant te zien schat ik ze zeker 75+. Ik bedacht me nog dat mijn oma op die leeftijd vast zat aan haar rollator. Deze mensen, ja ik vermijd het woord ‘oudjes’, waren nog behoorlijk actief voor hun leeftijd. Schijnbaar hebben ze me niet gehoord, dus ik bel nog een keer. Tring tring. Geen reactie. Ik wil schreeuwen dat als je te doof bent om een bel te horen, je waarschijnlijk ook het geluid van een claxon zult missen en je dus een gevaar bent op de weg, maar ik houd me in. Dit zijn mensen op leeftijd, je moet ze met respect behandelen. Dus ik houd me in.

Nogmaals tringen? Nee, dat heeft toch geen zin. Dus schraap ik mijn keel, hoest een paar keer en maak nog wat vage geluiden, waarvan ze toch wel iets moeten oppikken… Maar nee, nog steeds fietst het oude paar, traag en sloom, naast elkaar en zo dus het hele fietspad in bezet nemende, door. Maar ik houd me in.

Als laatste hulpmiddel probeer ik het dan maar te vragen. “Ehh… meneer, mevrouw, zou ik er alstublieft even langs mogen?” Geen reactie. Ik wil schreeuwen over de nieuwste aanbieding van Schoonenberg (denk Willeke Alberti: ‘Wat leuk om te horen’), maar ik houd me in. Ik schraap nogmaals mijn keel en herhaal: “Meneer, mevrouw, zou ik er even langs mogen?” Nu kijkt de man om. Bijna boos kijkt hij me aan. Dan schuift hij een klein beetje opzij en snauwt beledigd: “Je kunt ook gewoon bellen, hoor!”

Ik kon hem wel wurgen. Ik heb haast, ik moet er langs, maar meneer heeft besloten om daar te gaan fietsen, zijn gehoorapparaat thuis te laten en zo al het verkeer op te houden. Dat hij daar mensen mateloos mee irriteert weet hij, maar het kan hem simpelweg niets schelen. Ik knijp mijn vuisten samen. Niet doen, Chan, niet doen, zeg ik tegen mijzelf. Ik slik nogmaals, terwijl de man mij nog steeds beledigd aankijkt. “Ik heb ook gebeld, maar volgens mij hoorde u het niet” probeer ik hem vriendelijk uit te leggen. “Hoorde ik het niet?”, zijn ogen spuwen vuur, “Wil jij zeggen dat ik het niet heb gehoord! Je hebt niet gebeld, anders had ik het wél gehoord!” Ik zucht diep. “Oké, meneer, fijne dag nog verder” en ik fiets ze voorbij. Ik hoor hem op een afstand, want dove mensen praten hard, mopperen tegen zijn vrouw over de jeugd van tegenwoordig.

Wat nou de jeugd van tegenwoordig? De bejaarden van tegenwoordig eisen respect van de jeugd, maar waar is hun respect gebleven? Gaat het in de wereld niet om wederzijds respect? Natuurlijk sta ik op in de trein, bus of metro voor bejaarden, of ouderen. Zoals ik dat heb geleerd en zoals het ook hoort. Maar wat krijgen wij, de jongeren, de jeugd, de maatschappij van de toekomst, ervoor terug? Een oude man die voordringt bij de kassa. Nee, ik zeg er niks van want ik ga geen ruzie zoeken met een oude man, maar is het dan maar normaal wat hij doet? Hij schreeuwt tegen de caissière dat ze het vlees godverdomme in moet pakken, ze slikt haar bezwaren in en pakt het vlees in. Is dat normaal? Waar gaat het heen met de bejaarden van tegenwoordig?

Een heropvoedingskamp voor bejaarden zou misschien een oplossing zijn, maar ik denk dat er weinig tot geen bejaarden zijn die hiermee zouden instemmen. De bejaarden van tegenwoordig denken dat ze zoveel respect verdiend hebben, gewoon door oud te zijn, dat ze iedereen kunnen behandelen zoals zij dat wensen. Nou ik pik het niet meer, de jeugd van tegenwoordig verdient ook respect. Dus, voortaan gewoon netjes achteraan in de rij aansluiten, gewoon je gehoorapparaat in als je gaat fietsen en netjes aan de kant gaan als iemand belt en daarnaast mensen vriendelijk in plaats van ze arrogant en zelfingenomen te woord staan. Naast een bejaarde, ben je tenslotte ook gewoon een mens, net als ik.