De bevalling

Amper een uur geleden werd ik gebeld dat het zover was. Mijn beste vriendin was aan het bevallen. In recordtijd stoof ik met mijn Suzuki Alto naar Weert. Een BMW-rijder zou verbaasd staan van de spirit van zo’n klein vehikel. Het ziekenhuis vond ik snel. In de donkere verlaten gangen zocht ik mijn weg. Ik hoorde nog geen gebrul van een bevallende moeder of de kreten van een pasgeborene. Het was er stil om drie uur ’s nachts. In de deuropening bleef ik stilstaan en dacht aan wat er zich de afgelopen vijf maanden had afgespeeld. Die keer toen ik in mijn vertrouwde Altootje van het werk naar huis reed. Ontspannen stuurde ik mijn auto de rondweg van Eindhoven op. Uit de radio klonk muziek: “Its just a perfect day” van Lou Reed. Perfect bleek die dag allerminst toen plots mijn mobiel rinkelde. Ik plaatste het apparaat tegen mijn oor. In die tijd kon dat nog zonder van meneer agent een fikse bekeuring te krijgen. “Zet je auto even stil”, hoorde ik aan de andere kant van de lijn. Dat deed ik, want ik ben gehoorzaam. “Ja?” De lijn leek dood en ik even later ook, van schrik. “Ik ben in verwachting, al vier maanden”, bracht mijn vriendin er al snikkend uit. Nu zou dit een blijde boodschap moeten zijn, maar niet als ex-vriend het toneel maanden daarvoor verlaten heeft. En zeker niet als de aanstaande moeder pas na vier maanden weet dat ze zwanger is. Ze had nooit iets vermoed. Buik en billen waren nog net zo strak als van een topatlete.

Nou, zo atletisch vond ik haar niet meer toen ik haar zo zag liggen op dat ziekenhuisbed. Zelf voelde ik me ook alles behalve dan in topconditie. Niet verwonderlijk als je midden in de nacht uit bed gebeld wordt. Maar ze had gevraagd of ik erbij wilde zijn. Natuurlijk zou ik dat doen, ik was uitermate vereerd. Alleen, wat moest ik doen? Ik voelde me ontzettend onhandig. Samen persen vond ik behoorlijk debiel. Alsof ik zelf een kind zou krijgen. Natuurlijk wist je dat nooit, mijn vriendin was daar getuige van. Ik pakte haar hand. Samen weeën opvangen, dat leek mij wel wat. Geleerd van Dr. Phil, de tv-goeroe die overal een antwoord op wist. Was je te dik? Dr. Phil toverde de oplossing uit de hoed. Leed je aan een straatfobie? Geen nood, Dr. Phil zou wel eens langskomen. Aanwezig bij een bevalling? Juist, Dr. Phil raadde aan geruststellend de hand van de aanstaande moeder in de jouwe te nemen om samen de weeën op te vangen. Maar Dr. Phil wist niet alles, in ieder geval niet wat voor karakter mijn vriendin had. “Potverdomme”, ruw duwde ze mijn hand weg. “Oprotten met die flauwekul!”. Ik had het kunnen weten want deze dame was immers al jaren mijn vriendin. Een taaie vriendin, dat bleek wel. Het enige dat ze van mij verwachtte was dat ik er was, bij haar en voor haar. Dat was ik dan ook en vol spanning keek ik of het hoofdje van het mormel al naar buiten kwam. “Ja hoor, ach gut”. Met een laatste kreun floepte een klein meisje uit de buik, mijn petekindje. Ik huilde harder dan het kind. Mijn vriendin keek me opgelucht aan en haar ogen spraken boekdelen. We hadden het weer gered, samen.