De boot gemist

Het was vorige week aan de bar bij dat gemoedelijke tennisclubje dat ik geconfronteerd werd met een geest uit het verleden. De door mij in uitermate goede bui (in twee setjes gewonnen) gegeven fooi ad € 0,20 verdween in een collectebus. Het bleek themaweek. In dat kader gaf het barpersoneel hun extra inkomsten weg aan het goede doel. Op het etiket van de bus stond: “Doe een wens stichting”. Ach, die goeie ouwe “Doe een wens stichting”. Ik weet nog dat mijn broer eens een boot van ze wou. Hadden ze het knap moeilijk mee. Ik kon niet goed inschatten wat het probleem was. De kosten van de buitenboordmotor? Die was essentieel. Roeiend zou ie niet ver komen.

Het mens dat de bestelling op kwam nemen, nam een tweezitsbank in beslag. Ondanks dat bracht ze bij de beoordelingscommissie weinig gewicht in de schaal. Een paar weken later kwam ze vrolijk verslag uitbrengen. Men was ermee bezig, er moesten nog sponsoren gezocht worden, kortom het liep niet storm, men liep niet warm. Voor de zekerheid de vraag of ie zeker wist dat het een boot moest worden.

Ja, een boot. Hij had er zijn zinnen op gezet. Sterker nog, hij wist al hoe en waar hij zou varen om hele dagen te gaan vissen. De visartikelen die hij voor zijn veertiende verjaardag had gevraagd en gekregen, wachtten ongeduldig in hun verpakking. Zijn uitrusting was compleet, erg compleet als je beseft dat schuimrubberen inktvisjes er deel van uitmaakten.
Het hoefde niet zo’n snelle boot te zijn hoor, stelde hij het tweezitsmens nog gerust. Daar heb je je vaarbewijs voor nodig, en het kost tijd om dat te halen.

Het was in die tijd dat ik naar een radioprogramma een verhaal had ingezonden. Het was uitgezonden en ik had dientengevolge een autoradio gewonnen. Bericht daarover bereikte mijn broer en de radio werd geconfisqueerd nog voor hij door me was ontvangen. Die moet in het dashboard van de boot komen. Prima. Doen we.

—

De boot is nooit, anders dan in de fantasie van mijn broer, uitgevaren. De uitvaart was eerder.

—

God, wat een sterk verhaal dit. Zeker als je op tijd weet te stoppen Schorpioen, en deze alinea niet meezendt. Men zal er kapot van zijn, temeer omdat het grotendeels waar is. Iedereen begrijpt dat je dit niet verzint. Maar ja, dan heb je nog niet gezegd dat het niet klopt dat je pas vorige week ineens weer aan die stichting moest denken. Dat doe je namelijk elke keer als je in je viskoffer weer die waarachtig onverteerbare kolere inktvissen tegenkomt.