De klok slaat twaalf. En de dertiende slag laat eeuwig op zich wachten. Ik keer terug en begin bij een. Het leven is een in een telkens andere vorm gegoten herhaling. Ik klamp me vast aan iets dat grijpbaar is: wellicht de seconde wijzer. Kruip in mij. Vertel me je naam en vergeet voor eens de mijne. Vergeet je naam en denk verder dan wie je denkt dat je bent. Wees wie je bent en vertel me wat je denkt. Verscheur de wereld die je kent en creëer voor eens de jouwe. Breek de realiteit met je besef van werkelijkheid.

“Ik heb nooit geweten dat een boom violet kon zijn, en dat zelfs het kleinste blad dat voor het glaasje van mijn caleidoscoop steekt, het vermogen heeft om een hemelsblauwe lucht groen te kleuren”

“Ik spring in de muren en dans in de maan. De koning is dood: hij vergat mijn naam!”

“In de stilte van de nacht doe ik een wens. Ik brand zeven kaarsen en de acht kikkers maken ieder drie sprongen”.

Ik ben alleen.
Ik zie door mijn ogen.
Perceptie is gebonden aan onvermogen.

U bent alleen.
U ziet door uw ogen.
Als u begrijpt wat ik bedoel,
bent u bij voorbaat al bedrogen.

“Ik heb hoop op woorden die ooit zullen volstaan, want slechts woorden blijven in leven”.

Dus lach om mij, lezer

En vel uw oordeel

De eeuwige toeschouwer in het rode licht,

Troy

Categorieën: Overig

12 reacties

KingArthur · 9 juni 2005 op 13:49

De koning LEEFT! Een veelbelovend begin zwakt voor mij af maar niet meer makkelijk te volgen associaties. Jammer.

Wright · 9 juni 2005 op 18:37

Ik ben het geheel met King eens.
Een prachtig begin, maar als de aanhalingstekens in beeld komen raak ik de draad kwijt.[quote]“Ik heb hoop op woorden die ooit zullen volstaan, want slechts woorden blijven in leven”.[/quote]
Hoe waar!

Ik hoop dat je nog met een uitleg komt, want ik wíl het wel graag begrijpen.

Troy · 9 juni 2005 op 18:56

Ik ben jullie inderdaad een verklaring schuldig…Ik wou een soort van anarchistisch woordencircus schetsen waarin ik afstand van de lezer nam en enkel nog voor mezelf schreef (voor zover dat gaat). Ook was ik ontzettend benieuwd hoe mensen op iets zouden reageren waar eigenlijk niet op te reageren valt, omdat er geen vaste lijn en logica in de woorden en de inhoud zit. Het enige waar het nog om draait is het ritme van de woorden en de schrijver zelf (ik heb n.l ontzettend genoten van het schrijven omdat ik niet meer vastzat binnen een kader). Kan men iets dat is geschreven ook waarderen ook al begrijpt men niets van de inhoud? Kan men zijn eigen vastomlijnde idee van hoe een schrijfsel in elkaar hoort te steken loslaten en er alsnog de schoonheid van inzien? Dat waren zoal de dingen die mij bezighielden en zo is de dertiende slag ontstaan. Het was min of meer een test voor de lezer en een probeersel uit nieuwschierigheid. Ik hoop dat ik jullie iets meer duidelijkheid heb kunnen geven. Ik beloof dat ik de volgende keer weer aan de lezer zal denken en met iets op de proppen kom dat meer toegankelijk is. Word ik vergeven?

Grt Troy

Louise · 9 juni 2005 op 20:14

Troy, je uitleg kwam te vroeg, veel te vroeg! Nou kan ik niet meer onbevangen reageren en dat had ik graag gedaan.

champagne · 9 juni 2005 op 20:24

Ik kon het inderdaad niet volgen, dat stelt me dan wel weer gerust: het was immers onnavolgbaar. Zou me zorgen gaan maken wanneer ik het volledig snapte, snap je? 😀

Ik vergeef het je deze ene keer 😉

sally · 9 juni 2005 op 20:48

Ben met louise eens dat je even had moeten wachten met je uitleg.
Had wel interessant gevonden hoe de reakties dán zouden zin geweest.
Het stuk maakte me wel nieuwsgierig naar wat ermee bedoeld werd.
Wat dat betreft een geslaagd experiment. 🙂
groet Sally

Mosje · 9 juni 2005 op 21:24

Inderdaad te vroeg je reactie gegeven Troy, maar ik doe mijn best te reageren alsof ik die niet gelezen heb.

Ik vind de tekst poetisch, en zoals ik wel vaker heb met poezie, kan ik het niet helemaal volgen, maar toch wel waarderen.
Overigens rijst bij mij wederom de vraag of dergelijke stukjes wel goed tot hun recht komen op een columnsite.

KawaSutra · 9 juni 2005 op 22:11

[quote]Het enige waar het nog om draait is het ritme van de woorden en de schrijver zelf [/quote]

Wel ritme maar geen samenhang; eigenlijk een samengeraapt zooitje, maar ieder op zich wel mooi.

Volgens mij waren dit losse aantekeningen die je altijd nog een keer in een column wilde verwerken. Nou, bij deze dan. Test geslaagd? 🙂

Louise · 9 juni 2005 op 22:26

Oke, ik vertrouw even volledig op mijn zeer korte termijn geheugen. Ben bij deze alles kwijt wat hiervoor beschreven staat.

Troy, hoe mooi en bijzonder ik je vorige schrijfsels ook vond, bij dit stuk is het net alsof ik Italiaans lees, terwijl ik een Fransman ben; het klinkt wel mooi, maar ik snap er geen hout van 😀

Li · 10 juni 2005 op 00:40

Geen reactie van mij 😛

Kees Schilder · 10 juni 2005 op 15:37

Gedurfd. Ik blijf het na enkele keren overlezen mooi vinden.

Ma3anne · 10 juni 2005 op 23:16

Ik krijg de indruk dat het losse gedichten zijn die je achter elkaar door hebt getypt.
Geen column, maar als poëzie zeer geslaagd wat mij betreft.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder