De dood of de gladiolen

Het wielerjaar begon zo mooi. Al vroeg in de lente kon ik met mijn maten goed doorkachelen. Lekker linkeballen en dan vanuit de zetel de sprint aangaan, zodat je met een straat voorsprong bij het dorpscafé arriveerde. Maar al snel verschenen de onvermijdelijke toerfietsers op het asfalt. Als echte renner ga je dan erop en erover. Vooral als het babyboomers zijn. Dat ze niet zelf trappen en een motortje het werk laten doen, is nog tot daar aan toe. Nee, die geriatrische nozems blijven stug met zijn tweeën of zelfs drieën naast elkaar rijden. Eigen gezelligheid eerst. Laatst knalde ik tussen een echtpaar door. Gaf ik de man een kwak. Gebeurt wel vaker in het heetst van de strijd. Een paar honderd meter verderop lag immers de meet, zo’n lekker dikke markering van een 30 km/h-zone. Mijn laatste kans om het puntenklassement te winnen. Stond er de volgende dag een berichtje in de krant over een bejaarde fietser die met gebroken arm en heup in het ziekenhuis was beland. Maar die groene trui was wel binnen!

Ik leef voor onze klassementen. Zo hebben we zelfs een heuse bolletjestrui. Als twintigers trokken we daarvoor een paar weken de Alpen of Ardennen in. Nu komen we niet verder dan een weekendje Zuid-Limburg. Da’s ook afzien. Deze zomer kwam ik voor het eerst alleen boven bij het terras van de Gerardushoeve, waar mijn maten net aan hun tweede pint begonnen.

Ik had pap in de benen. In de aanloop naar die klim demarreerde ik in Mechelen over een stoepje, omdat de wandelwehrmacht zijn auto’s weer eens lukraak geparkeerd had. Stapte er natuurlijk net een kerel uit, zodat ik vol in de remmen moest.
“Hé, homo”, klonk het met plaatselijke tongval.
“Zo te horen ben je er zelf één”, kaatste ik terug. Slechts door een ultieme jump bleef ik uit zijn greep. Maar ik blies wel mijn motor op. Weg bergklassement!

Kruispunten? Kennen we niet. Stoplichten? Die zouden voor ons automatisch op groen moeten springen. Ja zeg, weet je wel hoe vervelend het is als je cadans gebroken wordt?
“Ga dan surplacen!”, riep een wijsneus laatst vanuit zijn cabrio toen hij bijna de flank van ons peloton ramde. Als het dreigend wordt, stappen we af. Een voor allen, alle dertig voor een. Borst vooruit en het wielertruitje even recht trekken, voordat we met bidons gaan smijten of met de onderkant van onze hak een paar krassen in de lak zetten.

In de polder of op een provinciale weg trekken we regelmatig een waaiertje. Moet kunnen. Al denken leaselijers daar anders over. Gaan ze bezemwagentje spelen. Soms wel een kwartier lang! En maar toeteren. Doe normaal vent, het is de Tour niet. Een tractor of invalidenwagen haal je toch ook zonder mokken in? Maar nee, wij worden altijd afgesneden. Dapper hoor, een weerloze fietser de hekken in rijden. Nou ja, de sloot dan. Of braamstruiken. Daarom wordt het hoog tijd om aparte rijstroken voor wielrenners aan te leggen. Wij willen ook veilig kunnen rijden!