De échte Benidorm Bastards

Er is weinig beter dan een luie zaterdagavond op de bank met lowthink-tv. En dan is Benidorm Bastards natuurlijk het programma bij uitstek. Het levert hilarische fragmenten op, waarbij omstanders Bananasplit-achtige taferelen meemaken met ronduit asociale bejaarden. Een vrouw die haar vriendin aan de telefoon vertelt over haar one night stand van gisteravond, een gerimpeld stel dat elkaar middenin een winkelcentrum pakt, bejaarde nonnen die een onschuldige Belg onder bedreiging van hun wandelstokken van een bankje jagen, want: “Dit is ons bankje, wij zitten hier altijd!” Er gaat weinig boven zo’n ontspannend avondje domme tv. Maar helaas is dit gedrag wel de realiteit in veel bejaardenhuizen. Wie nog het beeld voor zich heeft van allemaal lieve oude dames en een enkele teruggetrokken oude heer in het bejaardenhuis, moet nodig wakker worden. In bejaardenhuizen wordt gepest. En niet zo’n beetje ook. Vriendelijke groepjes grijsaards zitten zo leuk en giechelend als echte vriendinnen bij elkaar, omdat zij net daarvoor een andere bewoner hebben weggestuurd. “Je stinkt, ga daar maar zitten!” Bij de lift stoot een bejaarde moedwillig tegen de rolstoel van het slachtoffer voor zich. En nog eens. En nog eens. Op de gang worden rollators bewust in de weg gezet, om andere bewoners het pad te versperren. Vuilnisbakjes worden geleegd voor de deur van een medebewoner, om te laten merken dat die er niet bij hoort. Tasjes worden plotseling op stoelen gelegd als die ene gek er weer aankomt. Het is nog erger dan het gepest op scholen en het slachtoffer kan niet terug naar huis om uit te huilen bij moeder.

Eén op de vijf ouderen in bejaardenhuizen wordt gepest. Stel dus dat jij het geluk hebt dat je opa’s en oma’s nog leven, of dat zij allen in bejaardenhuizen wonen of hebben gewoond. De kans dat niemand van je vier grootouders is gepest, is enorm klein. En na hen zullen je ouders en schoonouders misschien in het bejaardenhuis komen. En nog veel later ben jij misschien ook aan de beurt. Zie je jezelf al zitten? Je hele leven ligt in dat bejaardenhuis. Daar zal je slapen, je eet er in de eetzaal of op de kamer, de groepsactiviteiten vinden daar plaats. De enige afwisseling zit in de familiebezoeken. Maar komen je kinderen en kleinkinderen nog wel op bezoek? Kom jij nog wel eens langs bij jouw oma? Als je oma wordt gepest, zit ze vast. Ze is heel alleen in haar eigen kleine kamer.

Of zouden jouw opa’s en oma’s niet gepest worden? Zouden ze dan zelf zo’n Benidorm Bastard zijn? Steekt jouw opa zijn wandelstok voor de voeten van een ander? Roddelt jouw oma continu over haar nieuwe stinkende buurvrouw, precies op zo’n toon dat deze arme buurvrouw het woord voor woord meekrijgt? En wat voor kind of kleinkind ben jij als een medewerker van het bejaardenhuis je opbelt? “Mijn moeder doet zoiets niet.” “Mijn opa is een schat van een man, u heeft het vast verkeerd gezien.” Of ga je het gesprek aan met de pestkop in je familie, door de onderliggende oorzaak te vinden en te zeggen: “Kijk me aan. Goed zo. Foei. Dat mag je niet meer doen. Wat zeg je dan? Sorry. Ja, zeg het maar. Goed zo.”

Bejaardenhuizen zijn een samenleving op zich, met een smeltkroes aan achtergronden. Arbeiders, pennenlikkers, intellectuelen, dementen, stedelingen, provincialen, kreupelen en slechthorenden. Verschillen zijn raar en eng en uitsluiting is de eenvoudigste oplossing. Pesten gebeurt op alle leeftijden, maar vooral in bejaardenhuizen. Daar leven zo veel bejaarden die wel oud zijn, maar nog lang niet wijs. Pesten houdt nooit op. Zeker niet zolang verzorgenden en familieleden de pestkoppen niet aanpakken. Oude pestkoppen zijn hardnekkige Benidorm Bastards. Maar zij zijn echt en laten zich niet wegzappen.