De gevolgen van pesten

Je staat er niet zo snel bij stil, of moet ik zeggen, ík stond er niet bij stil, tot vanmorgen. Ik las een stukje in de krant van vandaag. Op de voorpagina stond al aangegeven dat er een onderwerp op pagina 12 stond, dus ik blader naar de bewuste pagina.

Het aantal zelfmoorden onder jongeren werd toegelicht: foto’s maakten het plaatje compleet. Een paar mensen, ook ouders van de inmiddels overleden kinderen, kwamen aan het woord en ik beken: heftig, heel heftig als je als ouder geconfronteerd wordt met een van de daders die betrokken is geweest bij de pest-acties die ervoor zorgden, dat een kind als enige oplossing de dood verkoos.

Zelfs al wonen ouders dusdanig in de buurt van die daders, dat ze bewust een rondje lopen om de confrontatie niet aan te hoeven gaan. In een kleine gemeenschap, waar kinderen elkaar het leven zuur maken, zo zuur dat het slachtoffer het leven niet meer aankan, is dit te erg voor woorden.

Wanneer je dan ineens bedenkt dat het leven van die pesters gewoon doorgaat, ze gewoon een baantje hebben, er eentje zelfs achter een kassa zit en jij daar als ouder van een omgekomen kind langs moet, beseffend dat het leven van de pester doorgaat en dat jouw kind dat allemaal niet mee zult maken, dan is dat hard, dat is snoeihard, mensonterend.

Het zijn dit soort dingen die mensen aan het denken moeten zetten, hersens aan het werk moeten laten, pesters zullen er altijd zijn, maar je kunt te ver gaan, en dat is gevaarlijk, dat is met vuur spelen, levensgevaarlijk dus.

Die ene meneer, vader van een omgekomen kind door zelfdoding, besloot een andere weg in te slaan, maar wordt hoe dan ook elke keer weer geconfronteerd met: jij leeft nog en mijn kind is er niet meer.

Ik moet er niet aan denken dat het mijn kinderen gaat overkomen.