De gruwelijke vakantiefoto-show!

Op vakantie gaan is tof. Foto’s maken op vakantie is zowaar nog toffer. Maar waar ik een gruwelijke, gru-we-lij-ke hekel aan heb, is het bekijken van andermans vakantiefoto’s. Niet omdat ik verachtelijk jaloers ben aangelegd of omdat ik mezelf zó goed vind en anderen zó slecht. Nee, integendeel. Maar als een familielid, vriend(in), buurman/vrouw of vage kennis me uitnodigt voor een kopje koffie ‘om onze vakantiefoto’s te bekijken’ dan gaan mijn nekharen direct overeind staan! Ten eerste lust ik geen koffie (thee met koffiemelk daarentegen…) maar ten tweede zie ik er als een berg tegenop om twee uur naar een tv met lelijke foto’s te staren, waar je bovendien bij iedere foto ongevraagd een ‘ludieke’ anekdote krijgt. ‘Kijk hier rent Jantje over het strand. Ja, het was zulk lekker weer’
Goh, dat zie ik zelf zeker niet.

‘Hier geniet Jantje van een ijsje’
Inderdaad, op de vorige vijf foto’s van hetzelfde tafereel was hij nog niet zo smerig.

‘Hier staan we met z’n allen voor de Eifeltoren’
Originele pose, zo in het midden. Wel jammer dat die Eifeltoren er schever op staat dan de toren van Pisa…

‘En hier staan we voor de Notre Damme’
Creatief hoor!

Hoe meer ik zelf oefen met fotografie en mezelf ontwikkel, des te meer ik me ga storen aan foto’s van anderen. En nee, dat is zeker niet alleen omdat ze beroerd fotograferen. De gruwel is dat veel mensen simpelweg te lui zijn om hun foto’s op een verzorgde manier aan anderen te tonen. Het is pure luiheid van de gastheer dat je chonologisch naar álle foto’s zit te kijken, zonder dat er een selectie is gemaakt. Hoe simpel kan het zijn? Allereerst verwijder je de mislukte foto’s en vervolgens ga je kritisch door je kiekjes heen en filter je de allerbeste exemplaren er uit. Die bewerk je dan nog een beetje, zodat de schoonheidsfoutjes verholpen zijn (scheve horizon, rode ogen, belichting) en voila. Maar de meeste mensen maken nog niet eens een selectie, laat staan een bewerkte selectie. Je krijgt gewoon zonder blikken of blozen de complete fotoserie voor je kiezen, met reeksen foto’s die nagenoeg allemaal hetzelfde zijn! Dat zijn de momenten dat ik terugverlang naar analoge rolletjes van maximaal 36 foto’s.

Fijn hoor, dat je camera vijf foto’s per seconde kan maken, maar moet ik ze daardaar ook allemaal zien? Na drie bakken thee heb ik het wel weer gehad, maar nee, dan zijn we nog niet eens op de helft. Bij de eerste zucht die per ongeluk ontsnapt wordt nog een poging gedaan om het goed te praten onder het mom ‘sja, ik maak natuurlijk niet zulke mooie foto’s als jij’. Maar is dat een excuus om géén voorselectie te maken?

Maar weet je wat nóg erger is? Een vakantie-video!

Met dezelfde excuses (ik heb het zo druk, ik snap niets van computers, oh kan dat ook?) krijg je dan een integrale(!), ruwe, onbewerkte video te zien met – hoe origineel – dezelfde beelden als de foto’s! Na vijf minuten naar Jantje rennend op het strand gekeken te hebben, komt de thee dan zo ongeveer kokend m’n strot uit. Voor de lieve vrede roep ik wat ‘oeh’ en ‘aah’ en wacht tot de show voorbij is, hopend dat het bevriende stel dankzij de economische crisis de komende tijd niet meer op vakantie gaat. Tja, na zo’n gruwelshow ben ik dan zelf écht aan vakantie toe… (misschien maar zonder camera).

Christa Witte, columniste www.FotoVideo.nu