De herinnering blijft

Ja, naar Amsterdam. 020. Ajax-city. Mokum. De stad die doet of hij een havenstad is. Waar de laatste matrozen in dat lied van Jacques Brel bralden. Waar ze vroeger al tegen bierkaai vochten. Ik liet het gelaten over me heen komen. Ik moet tóch, wist ik. Dus eerst naar Pampus, ooit een nutteloos forteiland, waar het nú leuk toeven is (tip!) en daarna naar dat openluchtmuseum dat ze een wereldstad durven te noemen. Maar gezéllig dat we het hadden!
Het begon met de Gay Pride. Eerlijk is eerlijk, dat kan alleen in Amsterdam. En alleen in Nederland kunnen zowel het CDA als een atheïstische minister (Plasterk) meevaren in die bonte roze stoet. Ook dát is Nederland. Het was een geweldige ervaring. De stad ademde vrijheid, vreugde, verdraagzaamheid, vriendelijkheid. Als het aan mij ligt gaan we volgend jaar weer. Dat van Ajax, Mokum, stad die net doet of het een havenstad is, was een geintje, meneer Sonne-Brecht.

Aansluitend togen we opgewekt naar een 19de eeuws etablissement genaamd De Ysbreker, waar we ‘geen reünie maar het lijkt er wel op’ zouden hebben met een aantal spelers van ‘Don Quichot in Holland’. Hoewel Amsterdammers wel wát gewend zijn, stonden we in het middelpunt van de belangstelling. Geen wonder, als er een gejuich opgaat wanneer weer een paar bekenden de weg bleken te hebben gevonden naar het zonovergoten terras aan de Amstel. ‘Sancho’ kwam met zijn Russische jaren 70 BMW-kopie-met-zijspan, wat een vrolijk wolvengehuil teweegbracht waarvan sommige Mokumers nu nóg niet kunnen slapen. Anderen kwamen lopend; ze waren hun auto gelukkig kwijtgeraakt (gelukkig niet kwijtgeraakt!) Knuffels, zoenen, omarmingen, omhelzingen, schouderklopjes als vrijkaartje voor de fysio – het hield niet op.

Samen eten in De Ysbreker en daarna naar een dansvoorstelling, in een piepklein zaaltje, voorafgegaan door een woordkunstenaar en een clown. Heerlijk om te zien hoe mensen zich letterlijk in het zweet werken om hun publiek zoiets moois te tonen. Wát een lichaamsbeheersing hadden die dansers. Genieten, genieten, genieten. Maar aan alles komt een end. Alleen de herinnering blijft…

© Jan Bontje 2009