De Kankeraap zijn habitat

Mijn excuses als ik mensen met het taalgebruik kwets. Het zijn helaas de rauwe feiten van een gemiddelde wandeling door de stad.
‘Godversevergodverse kankerzooi hier.’
‘U bedoelt dat het hier wel eens opgeruimd mag worden?’
‘jaah, dat zeg ik toch kankeraap!’
‘Meneer, u realiseert zich waar u bent?’
Aldus de klant en de medewerker van de gemeentelijke vuilstortplaats.

Het wordt steeds gekker met het taalgebruik in Nederland. Deze week was het ‘Zomerfeest’ in mijn stad en heb ik woorden gehoord uit mondjes die beleefd om een snoepje horen te vragen. Met weemoed dacht ik terug aan de tijd waarin ‘klootzak’ nog kon shockeren, ‘tering’ nog grof was en ‘flikker’ nog geen knipogen opleverde of een spontane imitatie van een defecte lamp. Het is prima om met de tijd mee te gaan, maar ik weiger om het huidige dis-jargon in de mond te nemen.
Nu de woorden: ‘kankeraap’ en ‘aidshoer’ nog net geen deel uitmaken van de inburgeringscursus, vraag ik mij af hoe lang dat op zich laat wachten.
Misschien dat over een paar jaar de “Aap-Noot-Kankeraap” bordjes discussie oproepen als immigranten: Kanke raap lezen. Zou men dat vervolgens verklaren door het Nederlands een lastige taal te noemen? Ze zouden ook kunnen uitleggen dat een raap net als een noot een soort peulvrucht is.

Toen iemand mij laatst een kankeraap noemde, vroeg ik hem waar die Kankerapen überhaupt uithangen? In het kankerwoud van Brazilië, bij die kankerlange rivier? Tot op heden heeft National Geographic ze nog niet gevonden en draait “kankerapen in the mist” nog steeds niet in de bios. Dit is gekkigheid natuurlijk, deze dondersteen houdt wel van een grap en een grol op z’n tijd potverdorie.
Het is best grappig om de gezichtsuitdrukkingen te zien als je in old school style gaat schelden. De klassieke scheldwoorden zijn inmiddels net zo onbegrijpelijk voor de huidige jeugd als hun ‘slang’ dat voor ons is. Excuses, ik bedoelde: net zo onbegrijpelijk als hun ‘slang’ dat voor mij is. Voor hetzelfde geld lezen er hier een paar kanke rapen mee.

Het verloop van het taalgebruik in Nederland is een goed voorbeeld van devolutie.
Zoals de eendagsvlieg het dieptepunt in de evolutieleer genoemd kan worden, is de kankeraap het voor de Nederlandse taal. Anderzijds hoor ik een eendagsvlieg nooit zo vloeken, dus misschien zijn wij wel gewoon het dieptepunt.
Wat krijgen we hierna eigenlijk? Hoe creatief zal het volgende scheldwoord zijn, de volgende schimpnaam? Dubbele kankeraap…? Noem het intuïtie, maar op de een of andere manier zie ik de woorden: ‘dubbele’ en ‘kankeraap’ nog niet in combinatie met elkaar.
Ach, zolang mijn tamme Roodanusbaviaan geen kanker krijgt, dien ik nog geen officiële klacht in. Tot die tijd zal ik dit woordmisbruik moeten tolereren.