De kast

Peter vertelde thuis niet dat hij naar de reünie van de lagere school zou gaan, hij zei simpelweg dat hij op bezoek ging bij zijn ouders. Dat klopte in zekere zin ook, zijn vader was het hoofd van de school, hij zou er vanavond ook zijn.
Toen hij echter in de auto voor de school zat, durfde Peter niet meer. Híj zou er vast ook zijn en wat moest hij dan tegen hem zeggen? Stom dat hij er zich zo op had verheugd hem te zien maar geen moment had bedacht wat hij dan tegen hem moest zeggen.
Peters herinneringen aan de gymlessen in de zesde waren voor hem zo waardevol dat hij er sinds de uitnodiging voor de reünie voortdurend aan had gedacht. En aan Meester Jim natuurlijk. Hij was in zijn enthousiasme vergeten dat bij een weerzien ook een begroeting zou horen. Wat zou hij moeten zeggen?

Ik denk met veel warmte terug aan de gymlessen, Meester Jim. Door uw helpende hand bij de oefeningen leerde ik hoeveel warmte en liefde er van een mannenhand kan uitgaan. Het heeft mijn hele leven veranderd. Ik ben u nog steeds dankbaar daarvoor.

Dat leek toch niet zo’n geslaagde openingszin tegen iemand, die een paar weken geleden voor de derde keer getrouwd was met een vrouw, jong genoeg om zijn dochter te kunnen zijn. In de club waar hij vaak kwam, had Peter gehoord dat Meester Jim er ook wel kwam en dan vertrok met een man, jong genoeg om zijn zoon te kunnen zijn.
Toen Peter zijn ouders de school zag binnengaan, besloot hij dat hij deze reünie voorbij zou laten gaan. Thuis beantwoordde hij Christiaans vragende blik met: ‘Mijn ouders waren niet thuis.’ En ging dicht naast hem op de bank zitten.