De kip, het ei, de schuld en de schuldvraag

Wat was er nu eigenlijk eerst, de kip of het ei? Deze vraag bestaat al zo ontzettend lang en sinds kort heb ik kennis gemaakt met een totaal nieuwe, absurde variant op dit fenomeen. Want hoe los je problemen op als de oplossing door het probleem in de weg wordt gestaan? Wat nu als je graag zou willen werken om schulden af te lossen, maar niet aan de bak komt omdat een werkgever jou plaatst in een risicogroep? Is iemand met schulden dan echt sneller geneigd om te stelen of juist meer gemotiveerd om zijn of haar baan te houden? De conclusie van het bedrijf dat mij afwees om mijn financiële situatie is ronduit schokkend! Zonder enige toestemming of overleg werd mijn persoonlijke misère opengetrokken en kreeg ik mijn financiën voorgeschoteld, als ware het een zonde dat ik mijn hoofd niet boven water had kunnen houden in tijden van crisis.

Ja, ik heb schulden en nee, het is geen staatsgeheim. Ja, ik hang het niet aan de grote klok en nee, ik ben er ook zeker niet trots op. Waar ik wel trots op ben is dat ik de hoop nog niet heb opgegeven en dat ik keihard wil werken om mijn problemen zelf op te lossen. Maar als mijn problemen ongevraagd worden opgevraagd en vervolgens als excuus worden gebruikt om mij de kans niet te bieden op een betere toekomst, voel ik mij wel behoorlijk gediscrimineerd!

Is iemand zonder schulden dan wel zo betrouwbaar? Zal iemand met een royaal inkomen dan echt nooit iets stelen? Er zijn zat voorbeelden van vermogende bandieten die hun eigen portemonnee spekken over de rug van armlastigen, maar mensen met schulden worden in een hokje geplaatst en zonder pardon bestempeld als dieven.
Wat was er eerst, de schuld of de werkeloosheid?

Hoe kan een eerlijk mens zijn schulden nog aflossen als de maatschappij ze daardoor als paria behandeld en hoe kan een mens nog eerlijk blijven als gewoon hard werken niet wordt beloond?