De kleine dood 1

Hij werpt een blik in de spiegel en kamt zijn sluike donkerblonde haar. De strakke kaaklijn tekent zich duidelijk af in het felle licht en de neus is breed en scheef, als die van een bokser. Men noemt hem knap en de meeste vrouwen vallen voor zijn donkere mysterieuze blik. Ondanks dat heeft hij nooit gevoelens gehad voor een van hen. Hij is nu ruimschoots de dertig gepasseerd, en nog altijd maagd. Een paar jaar terug was moeder nog bang dat hij op mannen viel, nu wenst ze dat hij verliefd wordt, op wie dan ook, zelfs al is het een man. Maar op mannen valt hij niet.

 Onderweg naar zijn moeder passeert hij een stelletje op een bankje in het park. Ze merken hem niet op. De man streelt met zijn vrije slanke hand de gebruinde middenrif van de vrouw. Opwinding, soepele liefkozingen zonder twijfel. Zijn leven ligt voornamelijk op kantoor. Uren achtereen buigt hij zich over getallen. Belastingaangiften doen voor bedrijven en particulieren. Zijn moeder woont alleen en heeft geen financiële zorgen meer sinds hij haar onderhoudt. Elke donderdag eet hij bij haar. Ze maakt heerlijke Italiaanse Ravioli. Niemand die beter kookt dan zij.

Moeder loopt geagiteerd op en neer wanneer hij binnenkomt. Het buurmeisje van de hoek is overleden, vertelt ze. Hij kent haar wel, want hij heeft haar af en toe voorbij zien fietsen. Een jong ding met rood springerig haar en guitige groene ogen. Knap grietje. Het kind hing aan een riem aan de zoldertrap. De buurvrouw heeft haar gevonden. Zenuwachtig friemelt moeder aan haar ceintuur.
‘Ik ga erheen,’ zegt ze, ‘want ik moet het arme mens toch condoleren. En troosten.’
Zwijgend staart hij naar buiten. Een zwerm vogels vliegt in een brede V-formatie voorbij. Hij volgt hun vliegtocht nauwlettend.

Vader verhing zich tien jaar geleden in het schuurtje. Aan de haak waar gewoonlijk de kruiwagen hing. Moeder had gevraagd of hij hem wilde roepen omdat het etenstijd was. Voordat hij de deur opende had hij een naar voorgevoel, hoewel hij de oorzaak niet kon bevroeden. Hij snoof, zoals gebruikelijk, de scherpe geur op van tabak en verf, die hoorde bij zijn vader. En toen ineens zag hij hem daar. Het lange knokige lijf slap hangend als een lappenpop. De mond geopend, de nietsziende ogen wijd opengesperd. De huid gestriemd.

Het tuinhek van de overburen klapt open en dicht op het ritme van de wind.
‘Ga je met me mee?’ Vraagt zijn moeder.