De kleine kwetsbaarheid

Kom jongen, we gaan fietsen!

Het regent! De druppels zijn zacht en masseren mijn hoofd met flanken van grijzer wordend haar. Haar dat het midden houdt tussen zwart en donkerbruin. Mijn voetstappen geruisloos, zelfs nu er iemand zou lopen in deze doodlopende straat die iets ‘voelt’ omkijkt en dan gewoon rustig verder loopt. Ik ben geen bedreiging en nooit geweest. ik moet naar huisnummer 2. Daar woon ik, dat huis is van mij. Geen hypotheek meer, vrij van maandelijkse verplichtingen. Toen ik een envelop aantrof in in mijn buiten brievenbus – zo’n groene aan een houten paal met klep – herkende ik het logo. Het was het enige aan post vandaag. De regen besloot ermee te stoppen. Mijn gevoel dat eindelijk de bevestiging zoi zijn dat ik niets meer verschuldigd ben aan deze geldverstrekker. Het maakt me kwetsbaar voor immateriele zorgen. Ik ben nog gezond, poets op 1 been staande voor de badkamerkamerspiegel mijn gebit, omdat zo poetsen het evenwichtsgevoel zou blijven stimuleren, wandel zoals vorig week van Abcoude via Nigtevecht naar Weesp en daarna met de trein terug naar het oosten des land. Mijn smaak is veranderd en ik taal niet meer naar vlees. Wat is dat kwetsbaarheid gevoel dan? Is het besef dat door het verstrijken van de jaren ik ook richting mijn sterven ga. Het mogelijk lijden dat de mens vreest en dat vrezen mijn lichaam en geest zal binnen treden?. Ik laat de koffiemachine het ratelend geluid wat het is, ben er aan gewend ‘klaar voor gebruik’ verschijnt er dan op het display. Staar naar de achtertuin, waar een nestkast dit jaar niets zal prijsgeven. Waar zijn de 2 vogeltjes? De Catalpa wil het groene bladerdek over een aantal weken mij extra schaduw geven. Elk voorjaar knip ik de kale takken tot de kruin af zonder ooit gestraft te zijn een kaal blijvende kruin.

De haken van de achterdeur zet ik in een vrije stand, de sleutel draai ik om en de deur duw ik open. Hoe kwetsbaarder ben ik eigenlijk geworden? Is het bewuster worden dat eenzaamheid en het kwetsbaar gevoel samen gaat en versterkt?. Denk direct aan mijn moeder van 92, die op 150 kilometer afstand woont. Zo fragiel geworden en als zoveel jaren alleen. ‘als ik nu dood zou blijven jongen dan is het goed’, hoe oud ben jij nu?

Ik hoor een stem in een andere tuin ‘papa, waar ben je?, het is nu droog’. Ik zie mijn vader mijn fiets pakken ‘ kom jongen we gaan fietsen, het is droog!