De Kniekluts

De uitnodiging ligt al weken op mijn bureau.
Reunie, St.Fransicusschool, schooljaren ’55 t/m ’64.
De 5e klas. Hans van Boelingen, Grote Boelie, kan met zijn tong diep in zijn neusgaten komen en tegelijkertijd zijn enorme oren bewegen. Als broeder Ignatius met zijn gezicht naar het bord staat doet Boelie razendsnel zijn kunstje en ontlokt gejoel aan de klas. Met Jos Berends ontwerp ik een beddewagen met een krokettenautomaat en een cabriodak. Daar gaan we Europa mee in.
Memories..Volgende week zaterdag. Ik mail dat ik kom.

De speelplaats van een katholieke jongensschool is in die jaren een jungle. Het recht van de sterkste. Pootje haken, geniepige elleboogstoten in het voorbijgaan, afstraffingen in hoekjes van de fietsenstalling buiten het zicht van de surveillanten. Boelie is onze grootste troef. Een boom van een jongen uit het Westland en niet bang voor de 6e.
Op ons oefent hij zijn nieuwste aanvalstechnieken. De dubbele Nelson, de brandweergreep en de kniekluts, waarbij hij iemand van achteren besluipt om vervolgens met gestrekte hand venijnig hard in de knieholten van zijn argeloze tegenstander te stoten.

Op de avond zelf heb ik me wat moed ingedronken en in een jolige stemming betreed ik de oude gymzaal. De ladders, de touwen, apenkooi, blokjesvoetbal. Ergens oud klasgenoten?
Is dat Paultje de Vrede? Nee, die had geen bril. En Jos, zou dat die met dat baardje kunnen zijn? Dan ineens zie ik een indrukwekkende gestalte en twee roze flaporen die een opgeschoren nek omlijsten. Boelie, geen twijfel mogelijk. Dat wordt lachen.
‘N speels tikje, zal ik? Geruisloos kom ik dichterbij..
Als een marionet waarvan het touwtje is geknapt stort Boelie in elkaar en klapt naar voren. Glazen breken, er wordt geroepen en gegild.
‘Hee eh.. Boelie,..Trawant,..de kniekluts weet je nog?’, zeg ik minnetjes tegen de man op de grond. Kreunend richt deze zich met beide handen op en draait zich om.
Boelie?..
Het is ‘m niet..