De kunst van het winnen

Met een plof valt er een boek in de gang. Als ik het pakje openmaak kijkt een stralende vrouw op de omslag van ‘De kunst van het winnen’ me met een triomfantelijke lach aan. Dit boek, geschreven door olympisch kampioene op de 800 meter hardlopen (Barcelona 1992) Ellen van Langen, doet me onmiddellijk aan iemand denken. Een doorzetter van de eerste orde. Ook zij heeft zich de kunst van het overwinnen eigen gemaakt. Hoewel de schoolleeftijd al lang achter haar ligt en ze een baan heeft met veel zorg (voor anderen) en onregelmatige werktijden, is ze drie jaar geleden tóch begonnen aan een studie. Met veel doorzettingsvermogen ging zij verder waar anderen afhaakten. Soms tot in de late uurtjes werkend aan een verslag of huiswerk. Met vallen en opstaan leerde ze met de computer omgaan. Kocht allerlei boeken die met de studie en haar werk verband hielden. Ondanks kleine en grote tegenslagen zette zij door. Hielp anderen als die met een moeilijkheid zaten, voelde zich niet te groot om op haar beurt hulp en advies van anderen – familie, vrienden, kennissen, collega’s, leidinggevenden, studiegenoten, leerkrachten – aan te nemen. En op haar eigen manier te verwerken. Dan is er even een weekje vakantie. Ontspannen, fietsen, wandelen, lekker uit eten. Uitgerust en klaar voor de start thuiskomen. Haar maatje weer aan het werk, maar zelf nog een paar dagen vrij en dus nog even nagenieten. Tot een onaangekondigd bezoekje de grond onder haar wegslaat. ‘Er is iets gevonden, maar er moeten nog meer foto’s gemaakt worden; borstkanker.’ Als ze haar man op zijn werk belt, is het eerste wat bij hem opkomt als ze ‘iets moet vertellen’: er is iets met een van de kinderen. Het onverwachte, het onmogelijke, het onvoorstelbare, het ondenkbare, is echter gebeurd: zijn vrouw, zijn muze, zijn maatje, heeft borstkanker. Een film waarin zij de hoofdrol speelt en hij machteloos moet toekijken, ontrolt zich in ijltempo. Vanaf die tijd vallen veel dingen weg, andere worden onbelangrijk of op zijn minst naar het tweede plan verschoven.
Onderzoeken, opname, operatie, thuiskomst… Binnen een maand heeft zij het gevecht met een van de lafste beulen van Magere Hein gewonnen. Ondanks alles blijft het ‘filmgevoel’. Nog steeds. Is het wel echt gebeurd!? Waarom ik!? Hoe kan dit nou!? Dezelfde anderen – familie, vrienden, kennissen, collega’s, leidinggevenden, studiegenoten, leerkrachten – vochten en vechten op hun eigen manier mee. Als mantelzorgers, of coaches. Supporters. Hun steun is onontbeerlijk, ze is de laatste die dat zal ontkennen. Maar ze heeft het gevecht zelf moeten leveren. ‘De techniek was in handen van…’ Vaak heeft ze die woorden gelezen bij de aftiteling op tv. De techniek was in dit geval in handen van een medisch team dat prachtwerk verrichtte. Maar zij, en zij alleen, heeft de race tegen de nederlaag gelopen. Heeft de slagen opgevangen die de sluipmoordenaar uitdeelde. Heeft geweigerd te buigen voor de terreur van die gruwelijke slachter: kanker. In mijn ogen is ze kampioen. Er zijn veel van deze kampioenen. Zelfs als ze het gevecht verloren, zijn ze kampioen. Want zij gingen de ongelijke strijd aan, óók toen ze de uitslag al kenden. Zij wonnen op hún manier…

© Jan Bontje 2004 (Eerder geplaatst in Weekblad Spijkenisse 6 juli 2004)

[url=www.janbontje.nl]www.janbontje.nl[/url]