De laatste druppel

Zachtjes opent ze de rits van haar tas. Voorzichtig pakt ze het bruin glazen potje uit het zijvakje en houdt het schuin. De vijftien witte pilletjes maken een zacht rammelend geluid. Zou ze het durven? Ze pakt haar bril van tafel en houdt die voor haar ogen zonder hem op te zetten. Op het etiket staat met grote zwarte letters Mogadon. Indien nodig één tablet innemen. Bevat benzodiazepine .
Wat dat betekent, weet ze niet maar wel dat dit haar redding is. Haar noodsprong. Haar weg naar de vrijheid. Ze draait het dekseltje open, hoeveel zou ze er uitnemen. Twee, vijf, zeven…of alle vijftien. Heeft ze lef? Heeft ze keus?

Eigenlijk doet ze het voor haar dochter. Haar grote trots. Met haar grote donkerbruine ogen en ravenzwarte haar en olijfkleurige huid is ze een ontluikende schoonheid. Ze lijkt op haar vader en dat doet pijn. Haar man, haar grote liefde, de vader van haar kinderen is zomaar doodgegaan en liet haar achter in dit vreemde koude land. Via een advertentie had ze haar nieuw vriend leren kennen. Hij nam haar mee naar dit kleine stadje en nam haar zoon en dochter op de koop toe.

Had ze keus? Hij gaf haar eten, drinken, kleren en liefde. Hoewel… liefde.
Als ze geen liefde wilde geven dan sloeg hij haar. Is dat gewoon in dit land?
Ook moet haar dochter met hem in bad maar zij is al dertien. Hoort dat ook?
En gisternacht gebeurde er iets vreemd. De plek naast haar was leeg en vanuit de zolderkamer hoorde ze haar dochter zachtjes huilen. Versteend was ze blijven liggen. Niet in staat om iets te doen.

Zuchtend stopt ze het potje terug in haar tas en sluit de ritssluiting. Ze pakt een beker en vult die met koffie. Precies om acht uur wil hij zijn koffie, geen minuut eerder en geen minuut later. Durft ze…of durft ze niet.
Vijftien tabletjes liggen in haar handpalm. Met een plonsje verdwijnen ze in het bruine warme vocht. Driftig roert ze met het lepeltje de sporen weg.
Een druppel glijdt langs de zijkant op de grond.

Ze trekt de voordeur achter zich dicht. Het is al donker. Voor de laatste keer kijkt ze door het raam naar binnen. Een schemerlampje verlicht de contouren van zijn lichaam.
Hij zit in zijn stoel.
Stil. Doodstil.
De frisse avondlucht maakt haar geest weer helder. Ze haalt diep adem, omarmt haar kinderen en verdwijnt in nacht.

Voorgoed.