De lift

Ik liep al een aantal dagen door dit sfeervolle Italiaanse stadje. Het was een oud stadje, met een geschiedenis, altans zo voelde ik het. Ik weet niet wat me trok aan dit dorp, en aan dit land. Het was een klein dorp. Je liep er in en je liep er ook zo weer uit. Achter me zag ik de zon langzaam ondergaan, het was een mooi gezicht. Nadat ik alles nog een keer op me had laten inwerken ging ik verder. Bij stom toeval keek ik naar rechts. Het gebouw trok mijn aandacht. Er stond met grote letters op: “la pensione anziana.” Het betekende zoiets als, ouderen pension. Ik liep toch maar naar binnen. Ik had me aan het begin van mijn reis voorgenomen om zo veel mogelijk te zien van dit land en van de mensen die hier wonen.

Ik liep de hal in, het zag er somber, verlaten en kil uit. Rechtvoor me was een lift. Ik besloot naar boven te gaan. Éenmaal in de lift schrok ik van het aanblik. Naast me, op de grond, zat een oude man. Hij steunde, hij zweete aan alle kanten. De man moest al een heel leven geleefd hebben, altans zo zag hij er op dit moment uit. Ik probeerde de man zo goed als ik kon te ondersteunen. In het Italiaans sprak de man mij toe. Het waren smeekende woorden, ik moest moeite doen het goed te kunnen verstaan. Hij vroeg me iets voor te lezen uit een boek. Het was een klein zakbijbeltje, zo één met klein lettertype. Het Bijbeltje moest minstens een halve eeuw oud zijn. Hij vroeg me iets er uit voor te lezen. Ik sloeg het Bijbeltje open. Ik probeerde in mijn beste Italiaans voor te lezen wat er stond.

Ik las: “Al ga ik door een dal van diepe duisternis, ik vrees niet want Gij zijt bij mij.” het was een psalm. Nadat ik deze passage voorgelezen had kwam een glimlach op het gezicht van de man. Een tevreden glimlach. Dit was het laatste wat de man gehoord had. Ik had zojuist meegemaakt hoe een volslagen vreemde man in mijn armen gestorven was.

Vol van gedachten liep ik het dorp uit, de zon in mijn rug en de horizon tegemoet