De nazi en de hoer

Michiel Smit is een neonazi. Dat mag je zeggen van het gerechtshof, las ik in de krant. Waarom? Omdat hij dat is. Een neonazi. En degene die hem zo had genoemd hoeft geen schadevergoeding te betalen. Want Michiel Smit ís een neonazi. Hij kan het misschien niet echt helpen, hij komt immers uit een buitengewoon slecht nest. Kamp Fortuyn. Net als Winnie de Jong, die je op basis van de nu ontstane jurisprudentie overigens met een gerust hart als stoephoer mag betitelen. Gek he? Opeens moet ik denken aan dat rare liedje, het Horst-Wessellied van de eenentwintigste eeuw. “At your service”, gezongen door de mollige haartransplantatienicht Gerard Joling. At your service, de kreet waar Onze Pim zich onsterfelijk belachelijk mee maakte, toen hij op een Leefbaar-congres bijna de Hitlergroet had gebracht. Slechts op het laatste nippertje wist hij zijn al bijna gestrekte arm te buigen en met zijn hand de zijkant van zijn zelfingenomen rotkop aan te tikken. Pim hoorde toen nog bij Leefbaar Nederland. Hij was lijsttrekker bij Leefbaar Rotterdam, en leidde die partij naar een grote verkiezingszege. Met in zijn kielzog Michiel Smit. Die is wegens vuile racistische praatjes inmiddels de fractie uitgetrapt.

Later, toen Pim voor zichzelf was begonnen, en daarna was doodgeschoten, trok een mevrouw van zijn LPF nogal de aandacht. Neenee, ik bedoel nu even niet die mevrouw Bijlhout die nog in een doodseskader van vriend Bouterse had gefigureerd. Ik heb het over een dame met een Duitse tongval. Dat is natuurlijk verdacht. Ze sloeg hysterische wartaal uit. Volgens haar fractiegenoten was ze een beetje in de war. Overspannen. Ach gut. Het kwam pas goed toen ze de fractie uitgeflikkerd was, in het zicht van ernstig vervroegde kamerverkiezingen.

Een nieuwe partij werd geboren, als thuisbasis voor allerlei uitschot. “Nieuwe Rechtse Conservatieven” of zoiets. Met hoofdrollen voor onder meer Michiel en Winnie. Kenden we in de vorige eeuw de Drie van Breda, hebben we het hier over de Twee van Rotterdam, zal ik maar zeggen… Natuurlijk haalden ze de kamer niet. We zijn als Nederlandse kiezers wel gek, maar niet zó gek! Die Winnie toch. In de aanloop van die verkiezingen poseerde ze voor een mannenblad nog in een rubber speelpakje, wijdbeens achterstevoren op een stoel. Met de leuning tussen haar vetpoten, en met een poging om geil te kijken met haar dichtgeplamuurde rotkop. Ze hield zelfs een signeersessie in een Haagse boekhandel. Menig vastgoedhandelaar is daar toen een krabbel wezen halen…

Wat een triest gezicht. Een buitengewoon lelijke overjarige stoephoer op een stoel… Herinneringen komen boven aan die mevrouw die een jaar of vijftien geleden in Italië in het parlement werd gekozen omdat ze tijdens verkiezingsbijeenkomsten altijd haar tieten liet zien. Maar zij was tenminste wèl mooi…