De onderlip

Het kan niet mijn beeldscherm zijn wat mij tot euforie brengt. Het is ook niet zo dat ik onder invloed ben van een of ander soort drug of kalmerende of juist peppende middelen. Ik voel dat ik leef omdat ik voel dat er leven aan zit te komen. nog steeds zit ik voor dat raam, de parkzicht dagen tellen zich af en er komt een moment dat ik hier niet meer hoef te zitten. wil ik hier weg dan vraag ik mezelf af.. eigenlijk bevalt het park me nu wel, niet als er kerels zonder honden rondlopen .. maar toch.

lees eerder geschreven woorden en of het nou komt door acda en afgelost door de munnik die het kantoor vullen met zoete woorden en rustgevende klanken.. de liefde die ik beschreef brengen mij tot diezelfde kriebel die zo onder aan je maagwand begint en zich langzaam een weg naar boven kriebelt tot het de kern van je hersens heeft bereikt en je tot waanzin kan drijven.

de waanzin die je toen had toen je haar in je handen had. woorden die eruit komen als klanken zonder betekenis, de eerste , heel mischien de tweede keer dat je eens niet met dat puntig roze voorwerp zo rond heuphoogte denkt maar enkel en alleen de waanzin voor je laat spreken.

helaas bezit zij niet net als jij zo een voorwerp rond heuphoogte, maar zal zij dan altijd met waanzin denken.. in ieder geval dacht ze toen niet met de waanzin die mij tot haar dreef om “gezellig” waanzin te praten. haar zinnen bleven voor mij weg en hield mezelf in de waan dat zij mischien voor mij waanzin wilde gaan praten.

nu alweer een jaar later, mischien zelfs nog langer. de hitte stijgt weer en al schuimend wordt dat wat je eerder dreef tot zin weer gevoed tot huppelen. mijn hart huppeld vrolijk. wil niks liever dan nog meer kriebels in mijn onderbuik.

ik moet wat gaan ondernemen denk ik telkens weer. maar wat, het is net als met sporten of actief iets doen aan die donzige bierbuik die fier naar voren steekt en vol trots dat six pack heeft vervangen voor een 30 l fust. je moet wat doen om te ontvangen..sommigen mensen plaatsen advertenties waarin ze kunnen verplaatsen en ontvangen. ik wil zo min mogelijk verplaatsen met het oog op dat fust dat de weg belemert maar ontvangen wil ik graag.. om te ontvangen moet je flaneren, knipogen, lief aankijken, op je onderlip bijten terwijl je haar in die reebruine ogen indringend blijft aankijken, tot zij ook jou aankijkt en voor beiden even de wereld stil staat. dat eekhoortje voor ons beiden vrolijk een sjirpend piepje maakt en er vluchtig vandoor gaat. maar flaneer niet ik knipoog niet en bijt al helemaal niet op mijn onderlip. waarom niet?
waarom zou ik niet kunnen bijten op mijn onderlip. ik heb tanden een lip en de lenigheid in mijn lippen is nog voldoende om deze twee factoren samen te laten werken tot een sensuele beet op mijn eigen lichaam. een beet waaruit blijkt dat ik jou wel zie zitten. naast mijn ogen spreekt mijn hele lichaam boekdelen, ik wil je, wil jij mij ook?

was het zelfs zo dat ik stukken tekst lees over lichaamstaal. hoe lichaamstaal te lezen met als doel het niet te lezen maar juist uit te oefenen, in de hoop dat zij ook datzelfde stuk tekst gelezen heeft.. kijk mij ik haal acrobatische toeren uit voor jou.. lees mij . lees mij.. dat zijn waarschijnlijk de enigste woorden die ze van mijn lichaam kan aflezen.. zij leest geen stukken over talen die lichamen spreken, zij flaneert, knipoogt bijt op haar zachte onderlip naar mannen die talen spreken waar ze zelf niks van weten talen die geen stukken tekst gebruiken.. wil je me, kom me maar halen zegt die speelse blik in zijn ogen terwijl hij met een hand op zn heup op de tram staat te wachten