De participatieparadox

Jongeren geraken het museum niet meer in. Het interesseert ze niet naar men zegt. Of het is te duur. Of te ver. Of niet op hen afgestemd. Dus worden ze ingedeeld in een doelgroep. Je zal er maar lid van wezen, van zo’n doelgroep. Vandaag is de doelgroep er dus wel. Omdat Brusselmans en Vekeman ten tonele verschijnen. Omdat het over seks en schelden zal gaan. Omdat we de doelgroep zijn. Samen. Honderdvijftig in getal. Niet meer. Het is donderdag en er is voetbal. Het is de avond voor Anciaux’ kunstendecreet wordt afgekraakt door de inspectie financiën. We helpen flankeren. Als was het het laatste culturele avondmaal. We steken in nette pakken met hoeden en we zetten schildersezels op. Om het geheel te schetsen en te overzien en te tonen. We zijn kunstenaars onder elkaar. En ons kent ons en we banen ons een weg naar voor. We kussen elkaar want we kennen en we zijn gekend. Gedagkussen, liefdeskussen, tongkussen, judaskussen. De doelgroep en de geroepenen der cultuur vermengen zich in een wals naar voor. Van erbij zijn en erbij horen en samen onze cultuur vieren om samen te zijn en onszelf te eren. En zij die zonder zonden zijn werpen niet.

De doelgroep spreekt over petrol en draagt voor de gelegenheid een leren jekker. We spreken over wilde feestjes en wodka enzo. We hebben modieuze kapsels en weten ons te kleden. We zijn gekomen om ons te laten choqueren en we laten ons niet verpinken. We lachen wanneer daar ruimte voor wordt gelaten. We klappen. Op het juiste moment. En we horen dat Gangreen het land verdeelde zoals de taalgrens vandaag maar wel veel duidelijker. Geen tweetaligen in pro en contra. En we horen dat Reve van Godslastering is beschuldigd. En dat mensen, inclusief justitie, niet van zoveel expliciteit gediend waren en we lachen, zestig jaar na publicatie, ietwat gegeneerd, bij pikken in holletjes.

We spreken, we horen over de manier waarop en de manier hoe en de manier waarom. We aanhoren citaten tegen het academisme en tegen alles. Daarvoor zijn we gekomen. Kunnen we lachen? Jawel. Met feminsme en met schrijvers die we niet hebben gelezen. Jawel. Er wordt gevloekt. In het openbaar. En uitgehaald tegen alles. Is het grappig? Jawel. Moeten we lachen met racistische opmerkingen, moeten we lachen met de lucratieve effecten ervan? Jawel. Moeten we lachen met de oncapabiliteit van de minister en met meer cultuurparticipatie? Grappig. We lachen met Louis Paul Boons proletarisme. Want hoe literair we ook zijn. Hoe links. Geen proletarisme. Dat niet. We hebben niet gejankt bij de Kapellekensbaan. Te dik. Te saai.

Oh ja, er was ook een museum naar het schijnt. Daar is de doelgroep niet toe gekomen. Het was stil tussen de gezusters Loveling en Louis Paul Boon. Het was onwezenlijk stil. Hoe hard het er ook toe ging.