De presentatrice

Goed, presentatrices van belspelletjes blijven het ergste, maar ik heb me vandaag weer eens zitten ergeren aan het presenteertalent dat op de buis verschijnt. Tjonge jonge, wat zijn sommige vrouwen – wat zeg ik, meisjes! – mutsen zeg. Die zouden ze gewoon niet moeten vertonen. Of er zou zo’n speciaal kijkwijzerplaatje moeten komen. In plaats van het seks-icoontje krijg je het muts-icoontje. Ik keek samen met een oppaskindje naar Ketnet. Waar één of andere hyperactief meisje stond.
“Amai zeg, was me dat even spannend,” zei ze met een grijns van oor tot oor terwijl ze knipoogde. (voor de duidelijkheid: het ging over Nijntje of Musti ofzo 😀 )
Het oppaskindje knikte geestdriftig.
“Maar voor we verder gaan met nog een superleuk programma, gaan we onze enige echte Swoeps spelen!” – ik voelde me als een bejaarde die voor het eerst van internet hoort – “Dus, wie heb ik aan de lijn? Anja, hallo Anja. Hoe is het met je Anja.”
“Goed, goed,” zegt Anja met een zacht stemmetje aan de andere kant van de lijn. Er verschijnt onderin beeld een foto van een meisje met bruine krulletjes en een duim in haar mond.
“Heb je wel zin om Swoeps te spelen, Anja?” vraagt de presentatrice met een neppe glimlach.
“Ja hoor,” zegt Anja maar Anja klinkt alsof ze het liefst de hoorn erop zou gooien.
“Wel, laat ik dan niet verder treuzel, jij mag één, twee, drie, Swoeps! zeggen en dan beginnen we.”

“Eén, twee, drie, Swoeps!” zegt Anja.
Het kadertje waarin de foto van de presentatrice stond, is nu door elkaar gehusselt in allemaal blokjes. Op de blokjes staan getallen, en een hekje en een sterretje. Nu moet Anja thuis met haar telefoon die blokjes verwisselen en de foto weer compleet zien te krijgen. Bijvoorbeeld, blokje negen moet op de plaats van blokje vier, dan moet Anja eerst op negen en dan op vier (of omgekeert) drukken en die blokjes wisselen van plaats.
Naast het kadertje met de gehusselde foto staat een soort balkje waarop je de tijd kan zien die nog over is.

“Amai, amai, ben ik nu toch even de kluts kwijt,” zegt de presentatrice. “Weet je wat, Anja, ik zal even in mijn haar krabben, dan kan jij alle stukjes op hun plek zetten, hé!” De presentatrice krabt op haar hoofd – God, wat lijkt ze op een aap met die korte dreadlocks en die krabbende hand – en Anja doet haar best alle blokjes op de goeie blek te krijgen.
Helaas, het lukt de arme Anja niet de blokjes op hun plek te krijgen in de tijd.
“Ach ach, is dat nou jammer,” zegt de presentatrice (weer met een [i]big smile[/i])
Het kind breekt los in een hartstochtelijk gehuil.
“Weet je wat, Anja, je krijgt toch nog een prijs,” probeert de presentatrice. “We hebben namelijk nog een superleuk programma in voorraad> Word je daar weer blij van?”
“Ja,” huilt Anja.
“Amai, wat wordt ze daar blij van,” zeg ik tegen mezelf. Maar dan besluit ik mijn oppaskindje naar bed te brengen.
Als ik weer terug kom, is de muts er weer. Dit keer met een soort opblaaskroon op haar hoofd.
Ik plof op de bank en zap weg.

Wat een geluk dat de afstandsbediening bestaat.

Van Eef