De realiteit

Een tijdje geleden is er in mijn woonplaats een nieuwe mediamarkt geopend. Omdat we zo goed als buren zijn dacht ik afgelopen zaterdagmiddag, ‘kom, laat ik er eens gaan kijken’. Toen ik binnen kwam kon ik mijn ogen niet geloven. Ik had nog nooit zoveel cd’s, dvd’s, tv’s en wasmachines bij elkaar gezien in één ruimte. Werkelijk onze consumptie maatschappij ten top. Alles wat je hartje begeert zo binnen handbereik. Ik zag een muur van minimaal twintig meter vol hangen met plasma tv’s. De één nog platter en luxieuzer dan de ander. Ik zag stellingen vol met duizend-en-één verschillende soorten koffiezetapparaten. Wow!! Wat een keus.
Ik liep wat rond en ik stelde me een persoon voor die zo’n supersonische plasma aan het uitzoeken was. Terwijl hij aan het twijfelen is tussen de plasma met het ambi-light en één met het nieuwste digital surround bioscoop geluid, kijk ik belangstellend over z’n schouder mee. Dan opeens wordt m’n aandacht getrokken door iets anders. De man naast me blijft onverstoord diep in gedachten verzonken, met diepe denkrimpels in zijn voorhoofd. Op de tv’s voor me zie ik beelden, beelden van een aardbeving. Kleine kinderen die verpletterd zijn door massa’s steen. Radeloze mensen gravend op hun knieën op zoek naar familie of vrienden.
Ik zie talloze mensen die dakloos zijn geworden en die niet weten of ze vandaag nog wel te eten zullen krijgen. Twintig superdeluxe plasma tv’s spuwen hun realiteit de wereld in en er is niemand die het ziet. Iedereen is druk, want je zou toch maar met een koffiezetapparaat thuiskomen wat eigenlijk niet bij je past…. Plotseling word ik door een luide kreet wreed uit m’n gedachte gewekt. De man naast mij heeft eindelijk zijn keus kunnen maken. Het wordt de ambi-light plasma, omdat de buurman die zéker wéten nog niet heeft. Blij en vol trots loopt de man met zijn nieuwe aanwinst naar de kassa’s. Z’n volgende zorg is hoe hij het gevaarte de auto in krijgt.
Voor mij is de lol er af. Als ik naar buiten loop met tranen in mijn ogen hoor ik de kassiére nog net zeggen, ‘dat is dan twaalfhonderd en vijftig euro meneer’.