De romantische jaren

Herinner je nog de tijd dat je een kind was? God, wat was het leven simpel toen.
Weinig verantwoordelijkheid, ongecompliceerd en zonder zorgen.
Toen de vrouwen nog geen waslijst met eisen hadden en verliefd zijn genoeg was. Meisjes noemden we ze in die tijd. Heerlijk. Destijds bestond een gemiddelde dag uit: eruit, eten, links, rechts, links kijken, oversteken en naar school. Op de terugweg was het weer: links, rechts, links kijken, oversteken en naar huis. Natuurlijk waren er nog andere gevaren behalve het verkeer.
Er waren de ‘vijandige’ pleintjes waar je uit de buurt moest blijven. Deed je dat niet, dan was de kans groot dat de terreur in de vorm van witte besjes uit blaaspijpen, trekkende en duwende kutventjeshandjes, of als je dubbelpech had: ‘de grote broer van,’ het je die middag erg onplezierig konden maken. Aan de andere kant, het gaf jouw pleintje weer een reden voor repraisailles. Al hadden we bij dat woord in die tijd hoogstens: “huh?” geboerd. De wraakacties van toen bestonden uit rozenbottels met volle kracht achter de oren van de kutventjes schieten en af en toe een stoeptegel op hun knietjes werpen. We waren toen nog niet zo sterk dat we het hoofd haalden en het was sowieso alleen mogelijk als de tegel al los zat.
Wat ik mij uit die tijd vooral herinner was het verliefd zijn en met name de eenvoud daarvan.
Bedwelmd door bijna ridderlijke romantiek gaf ik in die tijd uiting aan mijn liefdesgevoelens. Soms veinsde ik mij de povere schildknaap die met gebogen hoofd nog net een beleefd “hoi’ uitstamelde. Een enkele keer waande ik mij koning Arthur himself. Dat was als twee meisjes streden om mijn aandacht. Het kon toen letterlijk zover gaan dat de prinsesjes hun nagels in het vlees van de ander zetten. Ik genoot ervan, dat geef ik toe. Nóg beter was het als jij de witte ridder was die het opnam tegen de zwarte ridder. (die uiteraard een kutventje was) Als de jonkvrouwe uiteindelijk inzag dat de zwarte ridder haar alleen maar als trofee wilde en daarom voor de langdurige zekerheid van een relatie met de witte ridder koos, glom mijn spreekwoordelijk harnas als het voorhoofd van Evo. Twee weken later bleek de zwarte ridder toch weer een nieuw avontuur, maar dat leek in die tijd een eeuwigheid.

De prachtige volzin: ‘ik ben op jou, ben jij op mij?’ had een beladen weerklank in de oren van de gemiddelde basisschoolscholier. Natuurlijk stelde je deze vraag talloze keren uit en stond het zweet je in de sneakers als je hem uiteindelijke uitblafte. Met een quasi-stoer gezicht stond je dan te wachten totdat de giecheltjes een verre echo leken. Je kon jezelf trots op de borst kloppen als ze uiteindelijk: “ja” zei. Antwoordde ze: “nee”, dan was ze gewoon een stomme trut die kon oppleuren. Simpel.

Zo ging het in die tijd. Maar nu…
Aantrekken en afstoten lijkt verdomme wel een grotere hype dan die kutflippo’s met paprikasmaak op het schoolplein van toen.
“Ik vind je wel leuk, maar ik wil mij niet binden.” “Ik wil mij graag binden, maar ik vind je wel leuk.” “Vind je het leuk als ik je vastbind?”
Het hele liefdesspel is letterlijk en figuurlijk verneukt. Misschien ben ik gewoon in de verkeerde tijd geboren. Had ik in de gouden eeuw moeten leven in frankrijk, of tijdens de fifties in Amerika. Misschien heb ik gewoon teveel films gezien. Maar toch.
Waar is de romantiek gebleven? In deze lustige tijden lijkt het liefdesspel tussen holbewoners nog aantrekkelijker dan de manieren waarop het nu gaat. Die apen hadden tenminste nog een romantisch kampvuur als ze lagen te ketsen.