De roze wolk (deel I)

Sla een tijdschrift open tijdens je zwangerschap en de vrolijke verhalen vliegen je om de oren. In die blaadjes kom je geen dertig kilo aan, zwellen je enkels niet op, en hoef je niet wekenlang op dezelfde zij te liggen omdat je anders geen oog dicht doet. In die blaadjes voelt een baby in je buik die beweegt “als een vlindertje dat langsruist”, nooit hou je er gekneusde ribben aan over.
In die blaadjes zijn verloskundigen deskundige, vriendelijke vrouwen, geen tuttebellen zonder verstand van zaken. Gynaecologen hebben alle tijd. Klopt helemaal, vooral als je de twee uur die je al lezend in de wachtkamer doorbrengt meetelt. Anders valt het alsnog vies tegen.

En dat is nog maar het zwangere deel. Sla zo’n ellendig blaadje open, en vrouwen bevallen spontaan, liggend in hun eigen bed, waxinelichtjes in de kamer en Mozart in de cd-speler. Hun man houdt begripvol hun hand vast, dept hun voorhoofd met een vochtig washandje, en kan tussen de bedrijven door die geweldige verloskundige ook nog van koffie voorzien. En als het wurm er éénmaal is, dan drinkt hij gelijk prima, slaapt binnen een maand de hele nacht door, is een vrolijke, blije baby en huilt zelden of nooit.

Zo stappen wij vrouwen argeloos in de wereld die moederschap heet. Als er al eens een stukje wordt geplaatst waar het leven voor en na de bevalling geen roze wolk is, dan staat er meestal bij dat zoiets “zeldzaam” is, of dat er een “verklaring” voor was. Baby’s gaan niet dood in die blaadjes, moeders zijn enkele dagen na de bevalling al vrolijk wandelend achter de Koelstra te vinden (of als je een hippe moeder uit de stad bent de Bugaboo). Broertjes en zusjes zijn nooit jaloers, en de kraamhulp is er gegarandeerd “één uit duizenden”. Volgens mij is het één groot marketing gebeuren. Zeg nou zelf, als zwangere vrouw wil je toch niet lezen wat je allemaal boven het hoofd kàn hangen? Als je met zo’n enorme toeter rondloopt, wil je lezen over brave baby’s, makkelijke bevallingen en de nieuwste babymode.

Dat het allemaal ook anders kan gaan, daar kom je vanzelf wel achter. Want, zoals mijn schoonmoeder altijd zegt “er is er nog nooit één blijven zitten”.