De roze wolk (deel II)

Ons eerste kindje is overleden na acht maanden zwangerschap. Oeps, foutje van de verlosONkundige. Kind nummer twee kwam daarom in het ziekenhuis ter wereld. Althans, toen de sufferd die dienst had er drie dagen later van overtuigd was dat het echt moest gebeuren, omdat de vliezen al dagen eerder gebroken waren. Sorry mevrouw, hadden we niet gezien. Dus kwam er een vervelend klein bacterietje bij kijken dat ons bijna allebei het leven kostte.

Kind nummer drie zou eigenlijk met een keizersnee moeten worden gehaald. Hou het er maar op dat ik niet zo breed ben, en hij met zijn ruim vier kilo en drieënvijftig centimeter aan de forse kant. Een ontzettend knappe kop, die vast heel lang heeft gestudeerd, besloot echter anders. Het kan altijd nog een spoedkeizersnee worden, mevrouwtje. Inleiden die handel, en gossie, oh jee. Het gaat een ietsepietsie te snel, het kind is er een uur later al bijna, maar ja, het past niet. Gompie, wat een verassing. Hadden ze toch niet voor niets een keizersnee voorgesteld in de vergadering, hè, meneer-de-geleerde-dokter?

Ik ben ontzettend blij met mijn twee kleine mannetjes. Ik geniet dagelijks van ze, zou ze voor niets ter wereld willen missen. Maar ik heb alle abonnementen op Kinderen, Ouders van Nu en dat soort flutbladen opgezegd. Manlief heeft er een stevige knoop in laten leggen, althans, ik hoop dat ‘ie stevig is gezien het aantal vruchtbare jaren dat ik nog voor me heb liggen. Die roze wolk heb ik nog nooit gezien, ik geloof er ook niet zo in. Kinderen krijgen en opvoeden is gewoon hard werken, en hopen dat je het goed doet. Het is tevens het mooiste wat me ooit is overkomen. Maar dan wel met beide benen op de grond, en niet zwevend op wat roze.