De scenarioschrijver en de mooie helderziende vrouw

Agnost, atheïst of gelovig. Wie ben ik en wat stel ik voor bij een branding die nooit ophoudt. Soms woest, dan weer rustig. Het geluid en vooral het beeld maken mij nietig.
Stadsgeluid – met minder decibels dan dat de branding veroorzaakt – ervaar ik als overlast. Met buren maak je hierover ruzie. Aan de branding zal niemand zich storen.

‘Mijn sokken zijn nat, er zitten gaatjes in mijn laarzen. Maar dat geeft niet, zolang hij maar plezier heeft.’
Ik kijk om en zie een prachtige vrouw met een jonge hond – zelfs de rubberlaarzen staan haar charmant.
‘Komt je hier vaak?’ vraagt de vrouw – ze gaat met haar handen door haar golvende haar waardoor ze een branding veroorzaakt…
‘Ze hadden gelijk, mijn kinderen. “Neem een hond ma, dan moet je wel naar buiten.” Een jaar lang zat ik thuis, de hele dag naar zijn foto te kijken. En jij?’
‘Hoe bedoel je?’ vraag ik retorisch. Ik weet dat ik wel een antwoord moet gaan geven, maar ik wil niet mijn levensverhaal vertellen.’
‘Ik bedoel wat je hier zoekt,’ zegt de vrouw.
‘O… nou… ik houd van de natuur,’ zeg ik quasinonchalant. Vooral van de zee die me doet beseffen hoe nietig mooi het leven is – ik aai de hond.

‘Je bent bang, maar niet voor de zee en dat is gek. Want de zee heeft al heel wat levens genomen’ – de vrouw doet d’r haar goed dat al goed zit.
‘Je bent een scenarioschrijver,’ vervolgt ze. ‘Toen ik zo-even over mijn kinderen sprak, voelde ik je angst voor een relatie waarbij kinderen in het spel zijn; het benauwt je. Een slechte ervaring hiermee gehad? Het spijt me dat ik zo direct ben.’
‘Ja. Je hebt gelijk. Sorry,’ zeg ik. ‘Ben je soms helderziend?’
‘Ja, net zo helderziend als jij. Je bent niet voor niets een scenarioschrijver. En je bent niet voor niets hier: toeval bestaat niet. Maar je hoeft je niet te verontschuldigen, hoor,’ zegt ze lief.
‘Schrijf een scenario over nu, dit moment en niet verder. Morgen is de verledentijd van overmorgen. Laat je verhaal gebeuren, maar schrijf het niet.
Als je wilt, zien we elkaar gauw weer; ik ben hier iedere dag. Zo niet, dan heeft deze ontmoeting nooit plaatsgevonden, blijf dan maar scenario’s schrijven. Maar je houdt toch zo van het leven?’
‘Eh… ja, stamel ik.’
‘Nou, pak het dan en ga leven. Alleen golven trekken zich terug…’