De schrijver, de lezer

Iemand roept mijn naam. Iedere keer weer denk ik het luid en duidelijk te horen. En telkens, net als ik denk de stem een gezicht te kunnen geven, word ik wakker. Soms aarzel ik en overweeg mijn ogen opnieuw te sluiten, maar het idee me over te geven aan de stroom van mijn onderbewustzijn waar niets zeker is en de wereld een telkens veranderende signatuur draagt maakt me bang. Vroeger was ik veilig. Vroeger had ik nog geen weet van hoe het voelde om dood te zijn. Dwarrelende zilvervlokjes raakten mijn tong waar ze als gouden woorden mijn mond verlieten. Ik rende over begraafplaatsen en waande me onsterfelijk. Verborgen schatten openbaarden zich in het duister; dieren kregen een stem en troonden me keizer van hun woud.

Ik moet mijn ogen open houden. Ik moet mijn dagen inhoud geven. Ik moet zoveel mogelijk uren zien te benutten zonder ook maar een seconde te verliezen.

Maar ik val in slaap; denkend aan papieren schepen, kabbelend over het water van mijn jeugd.

In mijn hand draag ik een fles. Een fles gemaakt van groen glas, afgesloten met een kurk met daar binnenin een briefje waar ik na lang peinzen enkele zinnen op heb weten te schrijven. Iemand zal deze fles vinden, hij zal mijn boodschap lezen en erover nadenken. Misschien zal hij hem zelfs nogmaals lezen en er nogmaals over nadenken. En heel misschien zal hij begrijpen dat het er allemaal niets toe doet. Dat hij, de lezer, net zo willekeurig is als de schrijver en dat de schrijver net zo willekeurig is als de woorden die hij enkel schreef om de lezer te doen denken dat er zoiets als betekenis in de woorden op het briefje te vinden zou zijn.

[i]Ik schrijf dit om lot en toeval te verbinden.
Om de dood bij het leven te laten beginnen.
Ik schrijf dit voor u.
Want ook u gaat heen.
Deze brief is bestemd voor de vinder alleen.[/i]

Bloedbevlekte wagons laten me achter op een ogenschijnlijk leeg station. Soms aarzel ik en overweeg mijn ogen te openen. Maar het idee me over te geven aan een realiteit waarin niets zeker is en de wereld een telkens veranderende signatuur draagt laat me slapen.

Hier ben ik veilig. Hier heb ik geen weet van hoe het voelt te leven. Dwarrelend as raakt mijn tong . Ik ren over begraafplaatsen en even waan ik me sterfelijk. Verborgen botten openbaren zich in het duister; geesten krijgen een stem en tronen me keizer van hun rijk.

[i]Ik roep.[/i]

[b]Niets is wat het lijkt wanneer alles is wat het lijkt te zijn.[/b]

Iemand roept mijn naam. Iedere keer weer denk ik het luid en duidelijk te horen. En telkens, net als ik denk de stem een gezicht te kunnen geven, word ik wakker. Soms aarzel ik en overweeg mijn ogen opnieuw te sluiten; het idee me over te geven aan de stroom van mijn onderbewustzijn waar niets zeker is en de wereld een telkens veranderende signatuur draagt maakt me bang…

Maar ik val in slaap; denkend aan papieren schepen, kabbelend over het water van mijn jeugd.

In mijn hand draag ik een fles. Een fles gemaakt van groen glas, afgesloten met een kurk met daar binnenin een briefje waar ik na lang peinzen enkele zinnen op heb weten te schrijven.

[i]Ik schrijf dit om schrijver en lezer te verbinden.
De schrijver liet de dood bij het leven beginnen.
Ik schrijf dit voor u.
Want ook u gaat heen.
Deze tekst is bestemd voor de lezer alleen.[/i]

[b]Voor u ziet u een tekst. U heeft het gelezen en erover nagedacht. Misschien heeft u het zelfs nogmaals gelezen en er nogmaals over nagedacht. En heel misschien zult u begrijpen dat het er allemaal niets toe doet. Dat u, de lezer, net zo willekeurig bent als de schrijver en dat de schrijver net zo willekeurig is als de woorden die hij enkel schreef om de lezer te doen denken dat er zoiets als betekenis in de woorden in deze tekst te vinden zou zijn.[/b]