De slachters

Als gevallen engelen namen we plaats aan de bar. We sloegen dertig glazen stuk en tolden op onze krukken. Wankelend stond ik op en liep naar de rand van de afgrond. Beneden dansten de slachters in de catacomben van de hel. Een penetrante lucht drong omhoog. Een mengeling van fecaliën, braaksel en urine. Mijn walging vestigde zich op mijn omgeving. Ik verbeet mezelf en kneep te hard in mijn glas. Mijn hand bloedde hevig en de brigade van de gevallen engelen ondernam actie. Al snel dronk ik van het verboden fruit met gemummificeerde hand.

Na enige tijd vergaf ik mijn positie als gevallen engel. Ik was moe van het staren en het eeuwig observeren. Ik wilde weten hoe het voelde om een slachter te zijn.

Een eerste proef van het gedruis liet me hijgend achter voor meer. Ik mengde me tussen de schepselen en danste een dans des doods. Ik erkende mijn onsterfelijkheid en voor het eerst leerde ik de functie van hun dans te begrijpen. In trance bewogen we op de galmende klanken van het dreunende, betonnen basritme. De gevallen engelen keken toe hoe de slachters zich klaarmaakten voor het vangen van hun offers, doormiddel van hun verleidelijke, wilde bewegingen. Dampend zweet tussen de vuile lakens was het perspectief. Een perspectief dat immer hoopvol leek.

Duizenden lichamen raakten het mijne aan zonder het ooit te beroeren. Talloze blikken werden gewisseld, zonder dat ik ooit een blik wist te vangen. De gevallen engelen keken toe en even voelde ik me een verrader. In plaats van blijk te geven van mijn gevoel van deceptie jegens hen, lachte ik en stak ik mijn gespleten tong naar ze uit. Lucifer was trots. Hij overhandigde mij zijn kostuum en het zat als gegoten. Wie mij als slachter leerde kennen, vergat de gevallen engel in mij. Want waar de engelen toekeken, sloegen de slachters hun slag. Het was het lot van de treurigen na de zondeval.

Ik trainde mijn vizier in het vinden van mijn prooien. In rap tempo volgden ze elkaar op. Het veroberen van zacht vlees en zoet bloed werd mijn roeping. Een roeping die mij tot in het oneindige onvervuld achter zou laten. Een slachter heeft nooit genoeg: Altijd blijft hij achter met een nog immer hongerende blik. De gevallen engelen wisten dit en kozen er voor om hun straf als toeschouwers van het marcabere schouwspel uit te zitten. Maar beide posities waren leeg en verdoemd. Waar de gevallen engelen hun leed verdronken leefden de slachters hun miserabele staat van zijn uit in wellust.

En Lucifer lachte bij het aanzien ervan.