De smaak van geluk

Zonder ook maar één snipperdag opgenomen te hebben ervaar ik al dagenlang een intens vakantiegevoel. Deels heeft dat natuurlijk te maken met de zon. Elke straal voelt als een zijdezachte kus op mijn huid en als ik een boom in de lente was zou ik elke straal belonen. Geef mij licht en jij krijgt blad. Geef mij warmte en ik geef je de geur van de lente. Geef mij lucht, zodat je uiteindelijk mijn vruchten kunt proeven. Deels heeft het ook te maken met geluk. Geluk. Soms vraag ik me af wat dat eigenlijk is, wat dat gevoel triggert. Waar ik de ene keer als een blinde zombie door het park loop, kan ik een dag later euforisch worden van een paddenstoelenbed in mei. Gewoon omdat het bijzonder is en dat ik het mag zien.

Vaak heb ik op die momenten niet eens door dat ik gelukkig ben. Uren, weken, maanden later krijg ik ineens een smaak in mijn mond, niet van eten of drinken, gewoon spontaan, en dan besef ik: Dát moment, ja, die seconde overviel het mij. Beelden vliegen over mijn netvlies, beelden van een gesprek, een kaartje, een compliment, een leermoment, een frites speciaal of simpelweg iets wat op mijn pad komt: Elk zintuig vliegt op scherp en voor ik het doorheb, is het er weer.

Vandaag voel ik me geweldig. De zon heeft overdag zijn werk goed gedaan en nu, in de avond, typend bij het open raam op een echt toetsenbord, een echte computer, bedenk ik mij pas hoe erg ik mijn PeeCeetje gemist heb de afgelopen maanden. Hoeveel verhalen er in mijn hoofd zijn gekomen, die mijn vingers niet kwijtwilden aan een laptop, maar die geduldig hebben gewacht op het grote moment. Dit moment. Vrijwel gelijk nadat ik ‘Word’ opende -in de eerste zin drie spelfouten tikte- proefde ik het al. Geluk. Het zou als drankje verkocht moeten worden, want dat geluk vloeibaar is, moge duidelijk zijn.

Soms vraag ik hoe andere mensen geluk ervaren. Waar het afhankelijk van is. Vaak hoor ik dan geldgerelateerde zaken. Zó gek. Zelf heb ik bij het woord geld alleen negatieve gevoelens, dus wanneer iemand blij wordt van kopen, begrijp ik er niets van. Andersom, wanneer ik mijn beleving vertel stuit dat ook op onbegrip. Nog raarder is het voor mij wanneer mensen het niet weten. Oprecht vertellen dat ze er nooit over nagedacht hebben. Hoe kan dat nou? Ervaar je positiviteit dan als vanzelfsprekend? Of ken je het fenomeen dan gewoon niet, niet echt?

Geluk. Veel heb ik er niet voor nodig: Een oplichtend scherm met een glaasje water er naast, de keuze uit iets meer dan honderd toetsen, die uit creatiedrang bijna willekeurig ingedrukt worden, terwijl een zwoele avondwind mijn huid aait, een incidenteel sigaretje erbij en een leeglopend vol hoofd.

Het leven kan zo simpel zijn.