Herken je dat? Zo’n situatie die begint met een klein bolletje ongemak, dat langzaam begint te rollen, steeds sneller gaat, tot er uiteindelijk een enorme composthoop voor je deur tot stilstand komt die, hoe verder je graaft, des te smeriger wordt?
Wat was ik trots vorig jaar, toen mijn goede vriend LouisP mij vroeg voor de Vaste Column. Tientallen scenario’s dwarrelden door mijn hersenpan om de twaalf columns te gaan vullen. Wekenlang schreef, schaafde, ploeterde ik om de eerste tot stand te brengen. Zenuwachtig, alsof het mijn allereerste stuk ooit was, keek ik uit naar de reacties. Óp naar VC twee!
‘Als vrouwen met meerdere mannen seks hebben is zij een hoer, maar wanneer een man rondneukt is hij stoer.’ Dit oeroude cliché houdt mij regelmatig bezig. Waarom mogen mannen vaak ongestoord toegeven aan hun lusten?
Waarom ‘mogen’ vrouwen dit niet, of wordt er in ieder geval veel negatiever tegen aangekeken?
Zonder ook maar één snipperdag opgenomen te hebben ervaar ik al dagenlang een intens vakantiegevoel. Deels heeft dat natuurlijk te maken met de zon. Elke straal voelt als een zijdezachte kus op mijn huid en als ik een boom in de lente was zou ik elke straal belonen. Geef mij licht en jij krijgt blad. Geef mij warmte en ik geef je de geur van de lente. Geef mij lucht, zodat je uiteindelijk mijn vruchten kunt proeven.
Als de voordeur achter Natasja sluit, glijdt de glimlach van haar gezicht, haar mondhoeken meeslepend tot op haar enkels. De meegegleden groeven laten geen enkele ruimte voor lachrimpels, tonen slechts ontevredenheid. Ze zegt geen goedendag tegen de cameraman annex chauffeur als ze in het busje stapt, slechts: “Wat een kloteprogramma, wat een klerewijf.”
“Toch kijken er elke week twee miljoen mensen.”
