Echt schijten

Als de voordeur achter Natasja sluit, glijdt de glimlach van haar gezicht, haar mondhoeken meeslepend tot op haar enkels. De meegegleden groeven laten geen enkele ruimte voor lachrimpels, tonen slechts ontevredenheid. Ze zegt geen goedendag tegen de cameraman annex chauffeur als ze in het busje stapt, slechts: “Wat een kloteprogramma, wat een klerewijf.”
“Toch kijken er elke week twee miljoen mensen.” “Pfft, elke zwakbegaafde, gestoorde Nederlander vindt het geweldig. Ik kan niet meer naar de Albert Heijn, om mijn ‘oh, kijk mij eens gewoon gebleven zijn’-act uit te voeren, zonder rare blikken van mensen die wel verstand hebben.” Ze zucht diep. “En hoorde je die vrouw daarnet? Ik deed alles om wat emotie los te krijgen voor een lekkere close-up, zegt ze ineens dat ze medelijden met mij heeft! Dat ik alleen maar wat aan het bijbeunen ben, zodat mijn vent zijn schorre stem alleen nog maar in de badkamer hoeft te laten horen.” Ze rust met haar voorhoofd op haar handen, terwijl de cameraman probeert dingen voor haar te relativeren.

“Je hoeft me niet op te peppen. Ik weet dat ik ver gezonken ben. Toen mijn televisiecarrière begon, droomde ik van een enorme kleedkamer met mijn naam, in gouden glitterletters, op de deur. Nu, jaren later, rijd ik nog steeds in een aftands busje door het land, geen enkel middel schuwend om wat tranen los te krijgen. Ik werd laatst in een roddelblad ‘koningin van de smartlaptelevisie’ genoemd. Daar word je toch schijtziek van?”

“Wat wil je dan?”
“Ik wil grote shows doen met beroemde artiesten en honderden mensen in het publiek, die gaan schreeuwen als ik opkom en pas stoppen wanneer ik dat nonchalant aangeef. Dat wil ik.”
“Waarom heb je het daar dan niet over met de grote bazen?”
“Zij komen niet eens aan de telefoon als ik bel. Een secretaresse zei vorige week dat alleen belangrijke mensen doorverbonden mochten worden en daar hoorde ik niet bij.”
“Triest voor je.”
“Waar gaan we nu naartoe?”
“Een andere deelnemer in Enkhuizen. Die vrouw is deze week compleet door het lint gegaan. Stond midden in de stad krijsend te bellen dat ze een klisma nodig had. Echt hilarische beelden. We hebben de geschrokken stagiaire van de apotheek al geïnterviewd. Daar gaat over gepraat worden volgende week.”

“Het interesseert me allemaal niet meer. Zelfs mijn man zegt dat ik deze opdracht had moeten weigeren. Elke scheet onder de dekens rechtvaardigt hij door te zeggen dat ik wel weet waar die vandaan komt. Zó ranzig.”
“Wie weet wordt jouw volgende programma wel weer wat uitdagender.”
“Om eerlijk te zeggen weet ik niet of er nog wel een nieuw programma komt…”
“Kom op, Natas, ooit krijgen mensen genoeg van realityshows en dan kun jij je slag slaan. Zie je het voor je?”
“Ik weet het niet. Die talentenshows zijn ook al tig jaar ‘in’.”
“Je hebt de bodem van de emmer nu geraakt, hoor! Na ‘Echt schijten’ komt er niets meer.”
“We zien wel. Volgens mij zijn we er bijna. Dat wijf in Enkhuizen is dus hysterisch aangelegd? Die gaat wel janken. Mooi.”
“De deskundigen weten al, dat genezing bij deze vrouw wat langzamer moet gaan, voor de mooie beelden.”
“Gaan we elke week bij elke zielepoot langs om te kijken of ze al beter kunnen poepen?”
“Dat is wel de bedoeling. We volgen zes weken lang zes mensen met obstipatie en begeleiden ze naar een oplossing voor hun probleem. Oh, daar is het.”

Al uitstappend, plooit Natasja haar gezicht weer in de, voor haar typerende, meelevende glimlach.