De Stem (6)

Terwijl Maarten twijfelt of hij de sigaret moet roken denkt Lisa na over wat ze vanavond zal aantrekken want als aantrekkelijke vrouw moet je nou eenmaal al je kwaliteiten in de strijd gooien.

De vader van Lisa heeft haar appartement als investering gekocht. Naast de opzet om zwarte geldstromen wit te wassen is een bijkomend voordeel het uitvliegen van zijn eerstgeborene. Ze kunnen tenslotte niet allemaal thuis blijven wonen.
Dat Lisa twee jaar gebruik mag maken van haar vader’s investering betekent niet dat ze geen verantwoordelijkheden draagt. Ze heeft geen omkijken naar de woonlasten maar alle andere zaken komen voor haar eigen rekening. Binnen twee jaar moet ze zelfstandig kunnen opereren want dan zijn haar broers aan de beurt.
‘Daar word je groot van’, had haar vader gezegd. Hij had zelf ook al zijn verworvenheden eigenhandig opgebouwd, daar hij uit ‘een achterstandsgezin’ kwam.
‘Het is mij niet in de schoot geworpen’, sprak hij trots.

Lisa’s opa was groenteboer geweest. Tijdens de oorlog had hem dat geen windeieren gelegd maar in magere jaren kluste haar oma bij door gebruik te maken van haar charmes en misbruik van de behoeften van haar man’s mannelijke clientèle in tijden van eenzaamheid. Althans, zo heeft Lisa’s vader het omschreven en ze denkt ongeveer te begrijpen wat hij daarmee bedoelt.
Lisa is geenszins van plan om in haar oma’s voetsporen te treden, maar heeft wel eens nagedacht over een bijbaan in de Escortservice. Ze heeft haar uiterlijk mee en het verdient uitermate goed, mits je bij een High Class Agency werkt. Een vriendin waarmee ze samen Economie heeft gestudeerd is die wereld ingestapt en licht afgunstig observeert Lisa haar flamboyante levenswijze, die zij zich nog niet kan veroorloven.

Het appartement ligt op de eerste verdieping, is goed onderhouden en bestaat uit een kleine hal welke leidt naar een woonkamer ensuite die door houten schuifdeuren met authentiek glas in lood in tweeën is gedeeld. Het is sober ingericht met hier en daar wat vrouweigen prullaria. Een kleine smalle keuken geeft toegang tot een overdekt houten balkon met uitzicht op alle binnentuinen van de benedenverdiepingen. Lisa’s slaapkamer ligt aan de straatkant waar de eeuwige zoektocht naar een parkeerplek bewoners, bezoekers vierentwintig uur per dag bezig houdt. Inmiddels slaapt ze gewoon door, ondanks de overlast van de af en aanrijdende auto’s en binnenvallende koplamplichten die als inbrekers met een zaklamp haar muren en plafond verlichten.
De kleine zijkamer gebruikt ze als inloopkast, waar een spiegel een hele wand in beslag neemt. Na drie outfits te hebben afgekeurd heeft ze inmiddels haar keuze gemaakt en werkt haar make-up bij maar voor ze vertrekt moet ze nog één ding doen.

Om haar zenuwen te bedaren pakt ze de fles Gin, die zij voor speciale gelegenheden onder het aanrechtkastje bewaart en schenkt zich een glas in.
Ze klokt het longdrinkglas in één keer naar binnen want eigenlijk is het smerig. Het glasheldere vocht brandt in haar keel, zakt voelbaar door de slokdarm naar beneden en nestelt zich prikkelend in haar maag, waarna de aangename warmte zich door haar lichaam verspreidt. Het werkt elke keer al beseft ze donders goed dat het zwakheid is, een teken dat ze nuchter niet is opgewassen tegen de stress die haar ambitie vergt. Het gevoel dat ze nog geen meter vooruit is gekomen in haar carrière is onverdraaglijk. Misschien is dit toch niet zo’n goed idee, lijkt het niet gewoon op bedelen? Ze vraagt zich af wat ze er voor over heeft hogerop te komen. Ze trekt haar jas aan en graait in haar tas naar het doosje pepermuntjes. Ze kauwt haar Gin adem weg, opent de voordeur en loopt naar beneden. De motregen is overgegaan in dikke regendruppels.
Op de drempel van de buitendeur vouwt ze haar paraplu open die in de gang nog staat uit te lekken en trekt de deur achter zich dicht. De Gin heeft zijn werk gedaan. Vol vertrouwen en met energieke passen laveert ze langs de plassen die de gestaag vallende druppels hebben gevormd en denkt alvast na over het gesprek dat voor haar ligt.

Het uithangbord van de ‘De Gouden Koets’ wiegt piepend in zijn scharnieren hetgeen tezamen met de duisternis, de vallende regen en het afgelegen steegje een onheilspellende sfeer creëert.
Als ze het zware gordijn, dat de gasten beschermt tegen de koude buitenlucht, opzij duwt komt de walm van een bruine kroeg haar tegemoet, die typische geur van verschaald bier met een vleug tabak. Roken wordt kennelijk na sluitingstijd door de kroegbaas als ‘onderonsje’ met de stamgasten oogluikend toegestaan.
Ze twijfelt opeens aan de locatie, weinig stijlvol en absoluut niet een plek waar ze mee geassocieerd wil worden. Daarentegen is de ligging perfect, niemand van belang die hen hier samen zal aantreffen.
De barman, een zwaar gebouwde man met een grote walrussnor poetst glazen met een doek en knikt haar toe.
Met een glas witte wijn loopt ze naar een tafeltje achterin de kroeg. Ze hangt haar jas over de leuning en zet de paraplu tegen de muur, waar het fijne zand dat de houten vloer continue schoon schuurt de druipende druppels gelijk absorbeert.
Terwijl ze een slok wijn neemt, toont haar telefoon de tijd. Het is 19.25 uur.