De stoel

Enige tijd geleden heb ik noodgedwongen een stoel gekocht. Een nieuwe tweedehandse. Nog enigszins onwennig nam ik plaats in mijn nieuwe zetel. Het comfort was overweldigend. Een stevig zitvlak en een perfect afgestelde rugleuning. Voorzien van een opbergruimte aan de achterzijde en onder de zitting. Zo kan ik desgewenst een krantje binnen handbereik opbergen. Ook voor mijn GSM een mooi houdertje. Aan de achterzijde twee puncture-proof sportbanden. Compleet met easy-grip hoepels. Bekleed met de meest luxueuze space-age bekleding. De techniek staat voor niets. Zwenkwieltjes aan de voorzijde. Elke hobbel kan comfortabel geslecht kan worden. Dit alles gemonteerd op een modern metallic-groen gelakt frame. Op de buizen ter decoratie modieuze felgekleurde belijning.

Geen duw-handvatten op de achterzijde, erg belangrijk in mijn ogen. De opvouwbare transport-stoel die ik tot nu toe gebruikte had die wel. Een eindeloze ergernis. Ongevraagd duwden mensen me met de beste bedoelingen naar een plekje waar ik niet wil zijn. Het angstzweet brak me regelmatig uit als er recht op een lantaarnpaal af gekoerst werd. Pas op het allerlaatste moment werd er dan uitgeweken. Scheef hangend door de bruuske bocht dankte ik de grote man daarboven dat ik deze beproeving weer zonder kleerscheuren had doorstaan.

Zitten in een rolstoel is eigenlijk een onverdeeld genoegen. Dat had ik al veel eerder moeten doen. Sporten is nu pas echt relaxen. Ik kan tijdens de lichaamsbeweging lekker blijven zitten. Waar anderen zich in de winkels door mensenmassa’s heen moeten wurmen, word voor mij ruim baan gemaakt. In de supermarkt loopt er een medewerkster met mij mee om mijn winkelwagen te duwen. Ik hoef alleen maar het artikel aan te wijzen dat ik wil kopen. Desgewenst worden de ingrediënten voorgelezen, hoewel mijn ogen nog goed zijn.

Reizen per openbaar vervoer is een waar genot. Vooral tijdens de spitsuren. De instap-hulptroepen van de Spoorwegen jagen de opeen gepakte mensenmassa van het rolstoel-balkon. Ze nemen maar een trein later. Altijd heb ik een zitplaats terwijl ik vaak de laatste ben die is ingestapt. Het treinkaartje koop ik alleen voor de vorm, geen conducteur haalt het in zijn (of haar) hoofd mij daar naar te vragen. Voordringers worden vaak met de nek aangekeken. Ik niet, men glimlacht me toe, knikt vriendelijk met het hoofd.

Voor het optimale amusement heb ik een aankoppel-handbike. Op winkelpromenades wordt iedereen die het waagt te fietsen gesommeerd af te stappen. Geen agent die mij dat zal gelasten. Minzaam wordt ik door de dienders gegroet als ik op mijn bolide voorbij sjees. Als ik geen zin heb om de fiets-voorkant af te koppelen rijd ik gewoon met fiets en al een winkel binnen. Niemand die er wat van zegt.

Met mijn vrouw naar de markt gaan heeft ook een enorme vooruitgang ondergaan. Geen enkele marktkoopman spreekt mij nog aan. Ongegeneerd vragen ze aan mijn wederhelft wat “hij” zoekt. Misschien vreest men dat er slijtage veroorzaakt wordt aan mijn grijze massa als ik zelf moet praten of denken? In ieder geval is het wel heerlijk rustig. Zo’n plezier is het niet om de verkooppraatjes aan te horen.

Er zijn wel mensen die een praatje met me aanknopen. Meestal vragen ze me of ik geen hekel heb aan de rolstoel. Steevast vertel ik dan van mijn reis naar Lourdes. Mijn wanhoopspoging om uit die stoel te komen. Hoe ik met ware doodsverachting zo de bronnen in ben gerold. En dat het wonder geschiedde. Ik kwam het water uit met nieuw profiel op de banden.

Mijn leven heeft met de hypermoderne rolstoel pas echt kwaliteit gekregen. Ik ben een gelukkig mens in een bevoorrechtte positie. Elke dag loopt alles op rolletjes. Leve de vooruitgang. Even kijk ik om me heen. Als er niemand naar me kijkt pink ik snel een vreugdetraantje weg.

Uit: De EDS Experience (Kleine verhalen over een groot mysterie)