De verbouwing

Eerlijk gezegd ben ik niet zo’n goede schrijver. Ik doe dit namelijk niet dagelijks en mijn gevoel voor taal is werkelijk te slecht om ook maar over naar huis te schrijven. Ik ben meer een lezer, maar dacht ik doe ook eens een poging tot het neerknoppen van mijn verhaal. Hier zit ik dan, achter een laptop die niet van mij is in een huis dat niet van mij is op een stoel die een beetje van mij is. Die heb ik namelijk uitgezocht, alleen heeft hij hem betaald. Geld heb ik bijna nooit. Het huis staat daarom ook op zijn naam en hij betaald het grootste deel van de rekeningen. Als het om financien gaat heeft hij an mij dus bijna niks. Ik ben een kluns als het aankomt op solliciteren. Te eerlijk, zegt mijn vriend vaak. Ben nu voor drie weken onder de pannen, maar daarna begeef ik mij opnieuw op het slagveld dat ‘de banenmarkt’ heet. En dan nu het grote toppic voor dit verhaal, de grote verbouwing. Ook al zo’n oorlogsgebied. Eentje waar ik nog meer van gruwel dan een job zoeken. Het begon alweer zeven bijna acht maanden geleden en sinds dien ben ik van een ding overtuigd. Hier een korte uiting van mijn gevoelens.

Het huis,of eigenlijk z’n huis, is nogsteeds niet af. De verbouwing duurt al weer een maand of 3 te lang en er komen nog zo’n 3 maanden extra achteraan.
Het zal vast wel mooi worden, maar na maanden verbouwen en renoveren zie ik vooral bouwafval, lunchresten die bijna weg lopen, de grootste verzameling gebruikte plastic koffiebekertjes aller tijden en heel veel stof. En straks moet dat allemaal schoon waarna ik daarna elke week
165 m2 moet schrobben. Het voelt als een valstrik waar ik met open ogen in ben gelopen. Een verstikkend gevoel in de zin van ‘eigen schuld, dikke buld’ doet mijn maag omdraaien. Hoe kan het toch dat ik dit niet eerder voorzien heb? Waar is het mis gegaan? Een blackout moet het zijn geweest, maar dan wel een hele lange.
Zeker aangezien ik een hekel heb aan klussen.
Het is een krachtmeting met je lichaam en geest. Tot hoever kan je gaan en wanneer komt dat moment van inzicht dat je meer dood dan levend bent? Voor of na je een spijker door je eigen duim schiet, van een ladder af flikkerd en opeens 6 maanden moet revalideren vanwege een driedubbele botbreuk in je stuitje.

Ik weet het niet , maar doe er zo langzamer hand dan ook alles aan om dat niet te weten te komen.
Als hij tot het gaatje wil gaan , best, maar ik ben nu eenmaal een vrouw en dus de zwakkere als ik het wereldbeeld moet geloven.
En als het op verbouwen aankomt, dan denk ik, ‘prima’. Dan gedraag ik me graag naar het beeld dat een vrouw niet gemaakt is voor langdurig en onbehouwen klussen.
Als het huis klaar is kan de vrouw zich namelijk alsnog gaan bewijzen. Door op te ruimen, schoon te maken, sfeer te scheppen, kookkunsten te tonen die na maanden eerst weer hervonden moeten worden, sociale contacten weer aan te halen en hem achter zijn broek aan te zitten over dat de rekeningen nog betaald moeten worden.
Met andere woorden, dan kan de vrouw doen waar ze eigenlijk voor ‘aangenomen’ is, huishoudelijke taken en gezelligheid. Voorlopig kan ik daar alleen maar mee instemmen, al is het maar om die chaos die verbouwing heet te kunnen ontlopen met het excuus dat klussen iets voor mannen is.