Ik hoorde pas een verhaal dat me zo aangreep dat ik het graag wil delen.

Het gaat over een man in een vervallen huis, waar hij alleen woont met zijn gedachten.
Hij probeert zijn leven weer op te pakken, maar hij mist de kracht ervoor.
Heel langzaam vind hij zijn weg naar huis

Hij had een gezin en als hij daarover sprak deed hij dit met een glimlach.
Hij kon niet voorkomen dat het tragisch eindigde.
Hij werd neergezet als een hond die een bot weigerde.
Zijn wenkbrauwen fronsen er van als hij eraan terug denkt.
Heel langzaam probeert hij zijn weg naar huis te vinden.

Hij had een mooi huis, het was er gezellig.
Hij sprak tegen zijn vrouw: Wat van mij is, is van jou.
Hij wist niet dat zij in haar gedachten al ergens anders was.
Heel langzaam probeert hij zijn weg naar huis te vinden.

Zijn kinderen zijn vertrokken, maar hun kamers zijn nog volledig intact.
Hij mist hun aanwezigheid en de geur van zwitsal.
Hij ziet ze nog maar weinig, iets wat hem dagelijks een hoop verdriet bezorgd.
Heel langzaam probeert hij zijn weg naar huis te vinden.

Zijn vrouw was zijn engel, gezonden van bovenaf.
Maar hij ontdekte dat zij nooit echt bij vriendinnen was.
Heel langzaam probeert hij zijn weg naar huis te vinden.

Alle bladeren zijn dood en zijn zomers zijn koud.
Hij voelt de regen op de meest zonnige dagen.
Hij kijkt naar beneden en volgt het pad dat voor hem ligt.
Heel langzaam probeert hij zijn weg naar huis te vinden.

Ik heb eens een verhaal gehoord over een vervallen huis
Waar een man helemaal alleen woont met zijn gedachten en zijn kat.
Hij probeerde te leven, maar hij had er geen kracht meer voor.
Hij zal de weg naar huis nooit meer vinden.

Categorieën: Overig

2 reacties

Nummer 22 · 27 maart 2021 op 15:45

Beste I-Pat, een mooi verhaal. Ik visualiseer en wandel mee maar naar een richting dat mij uiteindelijk – wat ik noem- mijn huis is. Compliment voor het delen! Blijf gezond!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder