Ik vraag om een drankje, ze schrijft het op en zegt:
‘Het kan nog even duren, het is druk’

Ondertussen open ik mijn e-mail op mijn telefoon en lees het binnengekomen bericht van Inge.
Ik heb haar gevraagd om een inhoudelijke reactie op een bericht van mij, maar zij weigert mij te antwoorden en doet mijn vragen af met een standaard, computer gestuurd bericht.

Mijn drankje wordt gebracht, ik reken meteen af.
Ik stuur nog één mailtje, dit keer naar mijn advocaat en vraag hem of een kortgeding nog tot de mogelijkheden behoort aangezien Inge weigert in te gaan op mijn e-mail.
In afwachting van zijn bericht drink ik mijn drankje op, terwijl ik kijk naar de zee, vanachter het plexiglas waar ik zit.

Ik probeer mijn tranen binnen te houden, maar van binnen ga ik kapot.
En probeer mijn angsten en stress weg te eten in een zojuist besteld broodje tonijn.

Het duurt allemaal te lang, het wordt weer tijd dat de zon plaatsmaakt voor het duister.
Het gemis van mijn kinderen zit diep, net zo diep als de zee die zo’n tweehonderd meter van me verwijderd is.

Alle klappen die uitgedeeld worden moet ik opvangen.
Maar het staat allemaal op papier.
Het plezier wat ze hadden in de sneeuw, de woorden die mijn dochter heeft gezegd, over het naar papa willen komen en nog veel meer, alles is terug te vinden in rapportages.

Ik ontvang een mail van mijn advocaat:
Een kortgeding is een mogelijkheid, maar hij adviseert om eerst het gesprek af te wachten met de gezinsvoogd.

Ik loop nog even naar de zee en spiegel mezelf in het water.
Ik dreig te verdrinken aan de vaste wal.
Ik verlaat de veilige haven en neem mijn vrijheid met mij mee.

Categorieën: Overig

2 reacties

Arta · 21 maart 2021 op 00:06

Wat een strijd, I-pat!
Respect voor jou!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder