De zinnen

Ik weet dat het eraan komt, die ene dag dat je je leven zult verliezen.
Dat de mooie woorden in de rij staan om ze aan jou te vertellen, op die dag die niemand kiest en die door niemand te voorspellen valt.

Die dag dat jij ooit gaat, die komt eraan. Wanneer? dat weet niemand.
En dat ik dan iets moet zeggen wat jij niet meer verstaat. Ik kijk er tegenop.
Zal ik je alvast de zinnen zeggen die ik dan eigenlijk niet wil vertellen?
Gewoon omdat ze zinloos lijken als jij ze niet meer horen kan.

‘Je zult altijd bij mij blijven en ik hoor in mezelf wat jij me altijd zei.
Tot ver die ene dag voorbij zul je altijd in mij blijven leven. En als ik het even niet meer weet zal ik denken aan wat jij me dan zou adviseren, op die momenten ben je nog heel dichtbij’

Ik weet dat het gaat komen. Die ene dag dat ik niet zal praten.
Want wat dan pas wordt gezegd is eigenlijk gewoon veel te laat.
De dag waarvan ik weet dat ie eraan komt, de dag waarop ik weet wat ik zeggen zal tegen jou. Als mijn stem het dan nog doet.

Ik zeg de zinnen liever veel te vroeg tegen jou, dan dat ik het doe als het te laat is.
Als ik die ene dag vervloek, dan hoor ik weer wat je zei.
Als ik nog een keer de blik in je ogen zoek, dan vind ik ze in mijzelf.
Niet omdat ik op een teken wacht of naar de hemel kijk, want je weet daar geloof ik niet in.
Maar simpelweg als ik in de spiegel kijk, zie ik mij in jou.