Februari 2019 zal het 19 jaar geleden zijn dat mijn vader’s stem voor het laatst door mij werd gehoord.
Gisterenmiddag was ik bij mijn moeder. Mijn moeder (1927) de jongste van de 6 is de laatste die nog leeft. Haar verhalen zijn herhalingen en dat steenvast eindigt met ’Ik mis Guus, jouw vader’ Aan mij vraagt ze niets.
Ik kijk door het raam en zie in de verte een snelweg en dichterbij de nu kaal geslagen openbare ruimte waar ooit huizen hebben gestaan. Huizen waarin de kinderen woonden waarmee ik opgroeide. Op een parkeerplaats sleutelt een man aan zijn auto, alle deuren en kofferbak deksel op. Het lijkt een film zonder kleur in een verder desolate omgeving. Het wolkendek is grijs en grauw. Het regent!
’Wil je wat drinken, jongen?’ Ik draai me om en kijk naar haar -nog altijd- sprankelende ogen. ’Kijk maar in de koelkast’.
Op de galerij hoor ik voetstappen, een deur dat langzaam in het slot valt. Altijd als ik de galerij opgaat kijk ik naar rechts. Daar staat mijn oude ’School met den Bijbel’. De naam van de school is een andere. Nu heet het een IKC ‘Integraal Kind Centrum’ (..) Een paar stappen verder op de galerij geeft mij de ruimte te kijken of mijn kleuterschool er nog staat.
’En wanneer ga je weer reizen?’ Voorlopig niet Mams, eind Januari naar Gotenburg en dan de andere reizen bepalen.
Mijn moeder verandert, zolang ik haar ken, altijd snel van onderwerp en antwoord met ‘Hoe was het in Canada en Japan?‘ en voordat ik kon antwoorden ’Jouw broer reisde alleen naar Sjanghai elke maand maar nu niet meer (..)
Kom mams, ik ga even jouw nek insmeren met tijgerbalsem. Dat vroeg ze mij toen ik haar belde om de tijd te melden dat ik er ongeveer zou zijn.
‘Voorzichtig hoor, ik heb zo’n stijve nek. Laat de potjes maar hier!‘
Bij het afscheid hou ik haar stevig vast ‘ Van mij hoeft het niet meer, ik ben moe‘ Ze loopt niet meer een stukje de galerij naar de toegangsdeur..’Ik doe de deur op slot, bel je me als jet huis bent?
Natuurlijk, zoals altijd toch!, ik hou van je mams!
Time Flies
0 reacties