Deel 2: Verstandig kiezen

Garfield heeft een hekel aan maandagen.
Ik haat tijd.
Het ene moment is het er te veel terwijl je op een ander moment de race tegen de klok zwaar aan het verliezen bent.
De ene dag heb je geen besef van tijd en een dag later lijkt het alsof het tikken van de wijzers het ritme van je hart bepaald.
Telkens als er iets gebeurt komt iedereen met bullshit als: “Ach, laat het nou even rusten.” of: “Wacht nou maar, het heeft gewoon even tijd nodig.” Het maakt me nagenoeg bijna labiel. Ik zit in de stress door tijd en heb verdomme te weinig tijd om te kunnen stressen.
Tijd? Ik heb er schijt aan. “En als ik je nou mag slaan?”
Met een dubbelgevoel staar ik alle kanten op behalve de andere kant van de tafel waar mijn moeder zich dicht tegen Wim aandrukt. “En als ik je nou mag slaan of schoppen, of bijten van mijn part? Het zou het wel makkelijker maken…” Even raak ik de controle over mijn ‘niet-kijken-actie’ kwijt bij het horen van mijn moeder die een oplossing probeert te zoeken. Niet de oplossing om Wim te kunnen laten blijven, want dat is alles behalve mogelijk en waarschijnlijk ook niet de beste oplossing. Ze zoekt een oplossing om het afscheid makkelijker te maken. Wim sust m’n moeder tot kalmte en begint het verdriet op zijn manier weg te praten.
“Aleé, we zien elkaar sebiet nog voor u het beseffen kan hè. Gè moogt da toch zeker nie komen in te storten hè? U kanda die kleine monsterke Pors ( m’n zusje) toch nie aandoen hè? Aleé, kommop, sewes is mijne jeans kleddernat.”
Ik spreek geen Belgisch, maar ik maakte er uit op dat hij sterk probeert te zijn en mijn moeder probeerde te troosten.
Het is goed dat m’n ma probeert sterk te blijven in deze situatie, maar ik snap ook dat het lastig is.
Ze heeft namelijk geen keuze.

Over kiezen gesproken, ik had gister een gesprek met iemand en daar kwamen we ineens op het onderwerp ‘verstandskiezen trekken’. Wat mij gelijk deed denken aan [i]haar[/i] vader, mijn ex-schoonvader en tevens mijn tandarts. Hij was degene die de eer had om me te pijnigen bij het trekken van m’n verstandskiezen en hij genoot er van. Ik kon het aan elke beweging zien, die stralende glimlach van ‘em terwijl ‘ie met weet ik hoeveel tandarts attributen m’n mond wel even ging verbreden. Maar dat was niet waar ik het over wilde hebben, ik wil het hebben over gisteren. Ik had een afspraakje. Ik had een afspraakje en ik ben een eerste klas verprutser van afspraakjes. Niet dat ik te laat kom. Zeker niet bij iemand waarmee het de eerste keer is dat we afspreken. Ik geef deze ‘iemand’ even een naam zodat het makkelijker schrijven is:
Simpson.

Er zijn heel veel dingen waar ik niet goed in ben, héél veel. Maar ik zal alleen de meest frustrerende opnoemen.

1. Contact leggen met iemand, waar ik :
– me tot aangetrokken voel;
– een zwak voor heb;
– alleen al door oogcontact onrustig van word.

2. De volgende stap zelf ondernemen:
– telefoonnummers uitwisselen;
– emailadres vragen;
– vragen of ze wil afspreken;
– de eerste zoen ‘beginnen’.

3. Lekker in mijn vel zitten tijdens het eerste afspraakje;

4. Het eerste afspraakje lekker laten verlopen;

5. Vroeg in de ochtend sex hebben.

Ik kan die dingen gewoonweg niet.
De reden dat Simpson me opviel, was iets wat ik niet kan beschrijven. Ik vond haar leuk, maar niet in de zin van, daar wil ik een relatie of whatever mee. Ze had een soort uitstraling die me heel verward maakte. Ik wilde haar beter leren kennen, gewoon omdat ze me fascineerde. Met heel veel moeite ben ik op Simpson afgestapt en heb zelfs het lef omhoog gehaald om te gaan praten met haar. Normaal gesproken ben ik niet verlegen, maar op zulke momenten draait alles om in m’n hoofd en verander ik in een klein, stil, jongetje.

Ik ben de hele dag al in de weer met van alles en nog wat en het enige waar ik aan kan denken is dat ik dit verhaal af moet schrijven. Ik ben er al vier keer verder aan gegaan vandaag, maar telkens moet ik weer even weg en kan ik het weer niet afmaken. De reden dat ik het af wil maken is omdat m’n hoofd te vol zit. M’n moeder doodongelukkig, m’n zusje die achteruit gaat, het werk dat er te veel is, de tijd die er te weinig is, het rare gevoel over Simpson, m’n rijbewijs die ik ondanks veel moeite nog niet mag ophalen en verder heb ik nog een waslijst met dingen die me dwarszitten en dat veroorzaakt vragen bij mezelf die ik enkel kan oplossen doormiddel van het uit te schrijven. Dus dat doe ik nu, alleen de tijd belemmerd het. Ik ga de tijd met de seconde steeds meer haten.

Na m’n afspraakje met Simpson, wat in mijn ogen voor haar helemaal niet boeiend was, is het gevoel wat ik van haar had nog raarder geworden. Ik vind haar leuk, opzich. Ze hangt gewoon in m’n hoofd en ik krijg een glimlach bij het zien dat ik een berichtje van haar heb. Wat betekend dat ze ook wel misschien, ergens, een beetje, zo af en toe, wellicht ook wel eens aan mij denkt. Ze is dus echt leuk, maar ik weet niet of het verliefd zijn is. Ik heb, voor mijn gevoel, het niet in me om in haar gedachte te blijven hangen. Maar buiten al dit chaotische gezeik om, stel dat het in mijn hoofd ineens rustig word en mijn gedachtekamer besluit dat ik verliefd op haar zou zijn. Het is niet dat “de keuze” van samen iets worden, alleen door mij gemaakt kan worden. Dus rest mij de keuze van Simpson haar kant te bekijken en in te schatten wat zij van mij vind. Een soort van ‘preventief-vooroordeel’ te maken, om zo te kunnen weten wat ik moet of kan doen. Deze handeling duurde korter dan ik dacht en ik was er in één seconde uit.
Ze vind me aardig, maar verder niks.
Weg keuze.

M’n moeder is eindelijk weer een beetje bij de levenden. Althans, ze zit weer recht op en er komt geen vers vocht meer uit haar traanbuisjes. Het oude vocht is opgedroogt op haar wangen en je kan duidelijk zien welke route de druppels namen.
“Maar ze kan toch blijven slapen?”
Ik heb m’n moeder verteld dat ik vanavond heb afgesproken met Simpson en legde haar ook uit dat het geen latertje zou worden omdat Simpson verder weg woont.
“Ja mam, dat kan, maar dat gebeurt niet.”
Mijn moeder kijkt met rood doorlopen ogen op haar horloge, vervolgens pakt ze haar pakje Caballero vast en houd ze met alle kracht de tranen tegen als ze Wim aankijkt. Ze beseft dat ‘ie weg moet.
”Nog één sigaretje dan?”
Wim heeft geen keuze. Het is hun laatste samen.